„Melancholia, tęsknota, smutek, zniechęcenie
Są treścią mojej duszy…”

„To prawda, nie mam potrzeby opowiadania o swoim życiu. Fakt, że jestem skryta, nie znaczy, że mam coś na sumieniu. Nie dręczy mnie też smutek ani depresja. Po prostu jest we mnie melancholia. Dobrze mi z tym.”

„Przeciwnie, smutek i zniechęcenie są w stanie całe życie kapłana sparaliżować i sprawić, że kwaśnym nastrojem swej duszy będzie raczej odstręczał od dobrej nowiny, okazując, że dla niego samego nie jest ona tak dobra, skoro mu pociechy i radości nie przynosi.”

„Śmiech i radość są balsamem dla ciała, smutek – dla duszy.”

„Znużony jestem w sercu i smutek mam w duszy.”

„Nie da się kochać całą duszą bez uszczuplania i nawet utraty tego, co się kocha, ponieważ treścią życia jest znikanie.”

„Melancholia jest ojczyzną myśli.”

„Dziennikarz: Czy potrafi pan wskazać jakieś cechy mentalności, cechy kultury węgierskiej, wschodnioeuropejskiej, czy europejskiej, które miały na pana jakiś szczególny wpływ, są dla pana ważne?
Béla Tarr: Rosyjski sentymentalizm, węgierski smutek i portugalska melancholia. Polacy także nie mają co narzekać, bo także macie swoje skarby.”

„Wydało mi się nagle, że to mój smutek jest sprawcą całego tego hałasu.”

„Jakiś smutek się tu czuje,
chociaż jesień taka złota,
babie lato nić swą snuje,
ale w sercu jest tęsknota.
Co odeszło nie powróci,
co się stało, nie odstanie,
i dlatego tak nas smuci…
Przemijanie, przemijanie…”