„Jeśli ci się oglądać zdarzy
Wulkan, co dzikich gór jest olbrzymem,
Co miota lawą i bucha dymem
I wieczny ogień w głębiach swych żarzy:
Ach! pomyśl sobie – tak samo płonie
Miłość ojczyzny w Polaków łonie!”

„Ale nie depczcie przeszłości ołtarzy,
Choć macie sami doskonalsze wznieść:
Na nich się jeszcze święty ogień żarzy,
I miłość ludzka stoi tam na straży,
I wy winniście im cześć!”

„Jeden jest ogień którym płoną stosy”

„Kiedyż, ach kiedyż polski narodzie
Walka, niezgoda w twym łonie ustanie,
Abyś pracował w miłości i zgodzie
Na twej ojczyzny przyszłe zmartwychwstanie?”

„Za dużo tutaj dymu, żeby nie było ognia.”

„Już nie ma nic, z ojczyzny naszej dym.”

„To, że na dachu leży śnieg nie znaczy, że w kominku nie płonie ogień.”

„jak płatki śniegu nad wulkanem
twe ciche łkania
mój anioł stróż twe łono dla mnie
sam odsłania”

„W głąb tej otchłani dzikiej, co natury
Łonem jest, mogąc być także jej grobem,
Gdyż morza, brzegów, powietrza ni ognia
Tam nie ma, wszystkie one są w zarodku
Zmieszane, walcząc z sobą wiekuiście,
Chyba że Stwórca Wszechmogący zechce
Z materii mrocznych tworzyć nowe światy;
W głąb tej otchłani dzikiej Wróg przemyślny
Spoglądał chwilę, stojąc na krawędzi
Piekieł i podróż rozważając swoją…”

„W imię tych, którzy przez wieki nie splamili nigdy się
Na swój kraj i swe oręża przysięgali – krew za krew!
Niezłamanym wojownikom, wiernym prawdzie, aż po zgon
Coraz większy płonie ogień, coraz silniej bije dzwon (…)
W swych ostatnich tchnieniach życia, gdy odejścia wstawał świt
Nieskalanej swej ojczyźnie poświęcali swoje łzy.”