„(…) nie wolno czytać bryków. Z dziełem trzeba obcować.”

„Czytając Biblię, cały czas obcujemy z wywrotowym Bogiem. To samo dotyczy Jezusa z Nazaretu. Jesteśmy zobowiązani do wywrotowości.”

„Z dzieł teologicznych należy czytać jedynie nieliczne i najlepsze. (…) Tak więc powinno się czytać dzieła ojców Kościoła tylko przez jakiś czas, abyśmy poprzez nie mogli dojść do Biblii (…) jedynie Pismo św. jest bowiem naszą winnicą, w której powinniśmy ćwiczyć i pracować.”

„To jest też przedmiot teologiczny, bo z chwilą, kiedy chce się poznać autora, czyta się jego dzieło. A to dzieło jest nie mniej ważne niż katechizm. Są dwie księgi – historii i przyrody.”

„Filozof współczesny, który nigdy nie miał poczucia, że jest szarlatanem, to umysł tak płytki, że dzieła jego nie są pewnie warte czytania.”

„Czytam najpierw dzieło i dopiero po zapoznaniu się decyduję, czy zabieram się za nie. Mam szczęście, że nie muszę tłumaczyć wszystkiego.”

„Wydrążyłem dziurkę w piasku, wsunąłem tam oba dzieła; teraz problem polegał na tym, że musiałem poszukać sobie czegoś do czytania. Zycie bez czytania jest niebezpieczne, trzeba zadowolić się samym życiem, a to niesie ze sobą pewne ryzyko.”

„Nietzsche napisał ponad sto lat temu, że czytać trzeba powoli, wolno przeżuwając, i nic się od tego czasu nie zmieniło. Poza tym pamiętajmy, że nie czyta się w izolacji, bo książki łączą się ze sobą – czytanie jednej zakłada już znajomość drugiej, trzeciej i tak dalej. Jak z życiem – człowiek zawsze już jest jakoś w życiu zahaczony, umocowany, nigdy nie zaczyna od początku.”

„Czytanie bywa pisaniem, a pisanie czytaniem. Jeśli się nad tym głębiej zastanowić, bardzo możliwe, że lektura w ogóle warunkuje wszelki akt pisarski. W każdym razie takie podwójne czytanie – czytanie, któremu jednocześnie towarzyszy pisanie o czytaniu – wyzwala we mnie dodatkową energię twórczą. Słowo, z którym obcuję, ulega wzmocnieniu i zwielokrotnieniu, przez co ja sam się zmieniam. Staram się zresztą podchodzić do tego rzemiosła w sposób możliwie pełny, angażując nie tylko swoją wiedzę i intuicję, ale także swoje życie. Tego rodzaju lekturę Karol Maliszewski nazwał kiedyś „krytyką towarzyszącą”. Dla mnie to jest chyba nawet coś więcej, coś, co określiłbym mianem „krytyki uczestniczącej”. W obcowaniu z poezją najważniejsza wydaje mi się bowiem możliwość wejścia między słowa i zamieszkania w nich choćby na chwilę. To jak podróż do obcego miasta. Możesz zerknąć na nie przelotem z okna autobusu, ale możesz też się zatrzymać, porozmawiać z mieszkańcami, zajrzeć w podwórze.”

„My
otwieraliśmy
dzieł Marksa każdy tom,
jak w domu własnym
okiennice rano,
ale i bez czytania
było nam wiadomo,
dokąd należy iść
i z kim do walki stanąć.”