„Oto jest chwila bez imienia
wypalona w czasie jak w hymnie.
Nitką krwi jak struną – za wozem
wypisuje na bruku swe imię.”

„Światło, oświecenie, oto dewiza, którą wypisywali na sztandarach [przedstawiciele tej epoki], po raz pierwszy bowiem w historii epoka sama wybierała sobie imię.”

„Nuć mnie i kołysz. Dwie struny – zakładki na lędźwie i znak zapytania. Noc na oddziale, kiedy – przyznaję – byłeś jedyną nitką, cienką skórką, na której trzyma się strup.”

„Jeśli naprawdę dbasz o swe imię, pozostaniesz biedny.”

„Dość już długo – dość już długo
Brzmiał na strunach wieszczów żal!
Czas uderzyć w strunę drugą,
W czynów stal!”

„Krwawe znaki wypisywali na drodze, którą szli (męczennicy), a ich głupota uczyła, że prawdy dowodzi się krwią. Lecz krew jest najgorszym świadkiem prawdy; krew zatruwa nawet najczystszą naukę, czyniąc z niej szaleństwo i nienawiść serca.”

„Oto znów chwila, kiedy kolory zmierzchają, a życie staje się szare w bezsilnych dłoniach.”

„W imię tych, którzy przez wieki nie splamili nigdy się
Na swój kraj i swe oręża przysięgali – krew za krew!
Niezłamanym wojownikom, wiernym prawdzie, aż po zgon
Coraz większy płonie ogień, coraz silniej bije dzwon (…)
W swych ostatnich tchnieniach życia, gdy odejścia wstawał świt
Nieskalanej swej ojczyźnie poświęcali swoje łzy.”

„Stany Zjednoczone uważają za swe przeznaczenie męczenie i dręczenie kontynentu w imię wolności.”

„W imię ojca i syna.
Więź krwi trzyma.
Więc jest silna rodzina.”