„Powoli znów zacząłem być szczęśliwy. Czułem, że mam cel w życiu, tylko teraz nigdzie się nie spieszyłem, żeby go przypadkiem nie stracić.”

„Bo widzi pan, ja zawsze gdzieś jestem przez pomyłkę… To dramat mojego życia, przez głupi przypadek stracić wiele albo nawet wszystko.”

„Ludzie mogą być szczęśliwi tylko wówczas, gdy nie założą, iż celem życia jest szczęście.”

„Myśleć to co prawdziwe, czuć to co piękne i kochać co dobre – w tym cel rozumnego życia.”

„Wieczór. Robotnicy wychodzą z fabryk i zakładów, niknąc gdzieś w przestrzeni. Chłód zgniłych liści powoli zagarnia wszystko. Przed nami znów rozgrywa się wielka lub całkiem nieistotna tajemnica życia – powoli przenikając wszystko.”

„Siłą drwiącej wewnętrznej ironii niszczył wszelkie zamierzenia. Skoro zaczął wątpić w siebie samego, powoli doszedł do tego, że zwątpił we wszystko. Skoro zaczął cierpieć z przyczyny siebie samego, powoli doszedł do tego, że cierpiał z przyczyny wszystkiego. Czuł, że przytłacza go powszechna ludzka głupota, wszystko burzyło się w nim na widok tłumu.”

„Celem życia nie jest bycie szczęśliwym. Chodzi o to, aby być użytecznym, prawym, współczującym; aby to, że się żyło i żyło dobrze, miało jakieś znaczenie.”

„Smakuj życia powoli, według kalendarza, dzień po dniu. Nie ma co wyrywać się do przodu, bo to tak, jakby stracić kontakt z własnym rozumem, a wtedy już tylko krok do jakiejś tragedii, niekoniecznie w antycznym stylu.”

„Podobno dawno temu (zaczął Mlecz) El-ahrera żył dokładnie w tym miejscu. Wiódł życie podobne do naszego, dość szczęśliwe: jadł trawę i od czasu do czasu wypuszczał się w okolice tego dużego domu w dole, skąd kradł flerę. I jego szczęście trwałoby pewnie wiecznie, gdyby nie fakt, że zaczął odczuwać w sobie powolna zmianę. Dobrze wiedział, co to oznacza. Powoli zaczął się starzec. Czuł, że nie słyszy już tak dobrze, a jego przednie łapy stawały się coraz bardziej sztywne.”

„Czułem się szczęśliwy jak świnia w gnoju.”