„(…) spytałem Franny, czy jej czegoś nie przynieść.
– Nie, dziękuje – odparła szeptem. – Przynieś mi tylko wczoraj i prawie całe dziś. Chcę je mieć z powrotem.”

„Donald był psem (…) Pragnął jedynie, aby rzucano mu kij, który mógłby przynieść z powrotem po to, aby znów można było go rzucić po to, aby znów mógł go przynieść z powrotem i tak dalej, i tak dalej. Delikatnie mówiąc, Donald nie był zbyt rozgarnięty. Z pewnością nie skomponowałby IX Symfonii Beethovena.”

„Komu to miało przynieść korzyść?”

„Jakie masz plany wobec siebie, Ed? – spytałem.
– Bo ja wiem – odparł – Idę przed siebie. Załapuję się na życie.”

„Chcę jasno poinformować, że nie miałem związku ze śmiercią Michaela Jacksona i nie przyniosłem świńskiej grypy do Rio – o swoich problemach sądowych.”

„Szarża szwoleżera miała przynieść prezydentowi zwycięstwo, a przyniosła pudło. Nie można być kowbojem, który z biodra, nie pytając, kto zacz, a dopiero potem pyta, do kogo strzelał.”

„Jestem łącznikiem pomiędzy wczoraj, dziś i jutro,
Jestem ciągiem dalszym czegoś, co było i nadzieją na coś, co będzie.”

„Co to takiego optymizm? spytał Kakambo. – Ach, odparł Kandyd, to obłęd dowodzenia, że wszystko jest dobrze, kiedy nam się dzieje źle.”

„Brakuje mi bliskości przyjaciół. Wczoraj mieli bal maturalny. Bardzo chciałam iść, ale nie miałam czasu.”

„Spytałem ją, czy może go zastałem. Już go tutaj nie ma, powiedziała do mnie cicho, wskazując pusty pokój. Wczoraj żegnaliśmy go wszyscy. Przeszedł do historii.”