„Kiedy wracałem z zagranicy, to zawsze pytałem, co tu się działo. Opowieści były coraz bardziej przesiąknięte poczuciem beznadziejności, poczuciem grzęźnięcia w bagnie, poczuciem, że to bagno nas wchłania. Drugi objaw, to nasilające się – w miarę upływu czasu – wrażenie, że coś musi się stać. Istniało przekonanie, że ten naród – zduszony, przygnieciony, pozbawiony głosu, pozbawiony szansy samorealizacji – wybuchnie. To były wizje krwawej rzeźni, krwawego odwetu. Istniało przekonanie, że kierownictwo Partii już dawno przeciągnęło strunę odporności psychicznej społeczeństwa, a ponieważ społeczeństwo nie jest zorganizowane, to zareaguje w sposób chaotyczny. To były wizje katastroficzne, apokaliptyczne. Te wizje wynikały z faktu, że udało się władzy doprowadzić do bardzo dużej atomizacji społeczeństwa, udało się przy pomocy propagandy wszystkich pseudowartości reklamowanych w środkach masowego przekazu stworzyć nieufność człowieka do człowieka, skłócenie wewnętrzne, ale również dezintegrację w sensie warstwowym, klasowym, grupowym.”

Tematy

udać , wrażenie , czas , pomoc , fakt , społeczeństwo , naród , opowieść , sens , głos , wewnętrzny , struna , reklamować , partia , miara , propaganda , odporność , kierownictwo , objaw , ufność , zorganizowanie , przekaz , upływ , działo , przekonanie , stworzyć , bagno , środek , wizja , pozbawienie , samorealizacja , poczucie , drugi , na zawsze