„To jest sen, a to jabłoń.
Wstajesz z przerażeń. Otwarty
chlebak, okruchy na dłoni.”

„Ta zwykła
ta mała kropla deszczu
na twojej otwartej dłoni
nie z tej godziny i nie z tego nieba
nie z tej rzeki
nie z tamtego światła
nie chmurę ma za sobą ale odyseję.”

„Gdyby człowiek mógł we śnie przejść przez raj i dostałby kwiat na dowód, że jego dusza rzeczywiście tam była, i gdyby, przebudziwszy się, dostrzegł kwiat w swej dłoni – ach, co wtedy?”

„Uniósł okulary i nastawił ostrość na dziewczynę. Była piękna – nie było co do tego żadnych wątpliwości. Lecz w tym morzu otwartych ust jej usta były zamknięte. Nie śpiewała. Dostrzegł lśniące łzy spływające w dół po policzkach, a gdy na nią patrzył, przetarła grzbietem dłoni swoje pełne, miękkie wargi.”

„Życie jest snem, a śmierć przebudzeniem.”

„Sen jest, a tych, którym się śni, nie ma. To znaczy, oni też są elementami snu. Niektórzy twierdzą, że sen śni się samemu sobie. Ale w sensie dosłownym „sobie” tam nie ma.”

„Pędzona w nagonce zwierzyna daje z siebie znacznie większy wysiłek aniżeli my zdobywając łańcuch gór Birmańskich. A przecież tylko człowiek nadać może sens swemu wysiłkowi. Trzynastoletni chłopiec, który wstaje o kwadrans wcześniej, by pogimnastykować się przy otwartym oknie, zdobywa się na wysiłek, którego wartość jest większa aniżeli wysiłek szarżujących bawołów.”

„Nie opowiadajcie snów – a może przyjdą do władzy freudyści?”

„Cisza zmusza, abyśmy nasłuchiwali wszystkiego, co nie jest w niej zupełnie ciche. Wtedy ona przez sen przemawia do nas, a my jej też słuchamy jak we śnie.”

„Śmierć jest snem bez snów.”