„Nareszcie się pytam: „to znaczy, że pamięć nie jest potrzebna? Wszystko, co minęło, trzeba pogrzebać i zapomnieć?”. A on wielką igłą, chyba szewską zaszywa sobie dziurę w rękawie i powiada: – Pogrzebać – tak, zapomnieć – nie. Chodzi o to, żeby nie gnić za życia.”

„Ostatecznie to właśnie jej, a nie jemu, łatwiej przyszło zapomnieć, straciła bowiem pamięć.”

„Miałam wielką ochotę zobaczyć swój własny pogrzeb zanim umrę.”

„Choć nie miał łatwego życia, zawsze ujmował wszystkich pogodą ducha, optymizmem. Bardzo lubił nucić sobie coś wesołego pod nosem. Pamiętam, jak kiedyś zapomniał się i podśpiewywał także na pogrzebie. Dopiero po dyskretnym szturchnięciu przez mamę zmienił tonację na bardziej stosowną do charakteru uroczystości.”

„Oto nadchodzę ja niewidzialny człowiek, może zatrudniony
przez wielką Pamięć, żeby żyć właśnie teraz.”

„Kochać to znaczy zapomnieć o sobie.”

„Wzruszające, ilu żyje po to, by zasłużyć na wspaniały pogrzeb.”

„Wie pan, ludzka pamięć jest zdziwaczałym zjawiskiem. Uparcie przechowuje na zawsze rzeczy, o których chciałoby się zapomnieć. Ale ja nie potrafię zapomnieć. I na dodatek mam to zbyt „piękne serce.””

„Nie potrafił zapomnieć o śmierci żon i dziecka – nie chciał zapomnieć, a właściwie nie nauczył się jeszcze żyć z tą pamięcią.”

„Definiuje nas pamięć i choć nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę, ona jest dla nas wszystkim. Nie pamiętać, znaczy nie istnieć. Możemy jeść, pić, chodzić spać i wstawać codziennie rano, ale bez pamięci to nie ma żadnego sensu. Ja mógłbym na przykład zapomnieć, że jestem reżyserem.”