„Jest pewna przyjemność w bezdrożnych lasach;
Jest upojenie na samotnym wybrzeżu;
Jest społeczność, gdzie nie ma intruzów;
Przy głębokim morzu i muzyce jego szumu;
Nie człowieka kocham mniej, lecz Naturę bardziej.”

„(…) człowiek taką ma już naturę, że im mniej znaczy, tym bardziej domaga się poważania.”

„Nie doceniamy tego, co osiągamy bez wysiłku. Kocham muzykę bardziej niż ona mnie. Mniej pisanie, ale ono kocha mnie bardziej.”

„Teraz, kiedy mieszkam w lesie i miasto
jest dla mnie tylko przecinanym ciemnymi pniami
pasmem migotliwych świateł,
na które patrzę, kiedy zasypiam
na kupie mokrych liści, wiem już,
że trzeba z radością przyjmować intruzów (…).”

„Miłość żywi się wyrzeczeniami: im bardziej odmawiamy sobie wrodzonej przyjemności, tym mocniej i bezinteresowniej kochamy.”

„[…] gdy ból mija, jego wspomnienie staje się często przyjemnością. Nie kochamy jakiegoś miejsca mniej tylko dlatego, że doznaliśmy tam bólu. Chyba że był to tylko ból i nic innego […].”

„Bardziej przebojowymi, ekstrawaganckimi, a mniej wyciszonymi dziewczynami można się bawić. Kocha się inne.”

„Coraz mniej ptasich nut
słychać wiosną,
Coraz mniej ptasich gniazd
w zagajnikach.
Gdzie był las, szumiał las –
domy rosną.
Jak ocalić piosenkę słowika?”

„Im mniej we mnie życia, tym bardziej dziękuję naturze, że wymyśliła śmierć. Gdy tyle we mnie wściekłości i bólu, pozostaje mi tylko umrzeć.”

„Człowieka szczęśliwego można poznać po tym, że jest kochany przez tych, których najbardziej szanuje i podziwia.”