„Cóż jest takiego fascynującego w tym Radiu, że niektórych denerwuje i drażni? A niech spróbują zrozumieć, że ludzi nie trzeba się bać, czasem trzeba ich posłuchać, zwłaszcza tych, którzy mówią to, co myślą. Trzeba się bać tych, którzy nie mówią tego, co myślą, nie mówią tego, co zamierzają.”

„Denerwuje mnie powierzchowność. Ludzie nie słuchają tego, co się do nich mówi. Nie jest istotne, co mówię, istotne jest to, że pojawiam się od czasu do czasu w tym pieprzonym pudełku, w telewizorze.”

„Niektórzy chwalą się, że mówią to, co myślą. Nie rozumieją, że nie umieją myśleć.”

„Mam taką potrzebę, by myśleć, a nie mówić.”

„Bałem się przyjęć, bo nie umiałem tańczyć. Bałem się strojów, bo źle na mnie leżały. Bałem się rozmów, bo to, co bym ewentualnie powiedział, mogło okazać się naiwne. Bałem się randek, bo nie wiedziałem, czego się ode mnie oczekuje. Bałem się seksu, bałem się tego, że nie wiem, jak go uprawiać, bałem się, że zawiodę. Lęki nadkładały się na lęki. I przez ten cały czas bałem się, że ludzie odkryją, jak ja się boję. Cóż więc robiłem? Kłamałem i udawałem, i blefowałem, i skrzętnie ukrywałem to, co się w moim wnętrzu naprawdę działo.”

„Przepraszam…
– Nikt tak naprawdę nie przeprasza, kolego. Tak tylko mówią. Nigdy nie mają tego na myśli. Ale ja wysłucham każdego. A więc dlaczego uważasz, że powinieneś za coś przepraszać?
– Nie, pan mnie źle zrozumiał. Mam na myśli…
– Nikt też nigdy nie mówi tego, co naprawdę myśli. To ważna życiowa lekcja. Byłoby dobrze, gdyby więcej ludzi się tego nauczyło.”

„W zasadzie myślę, że są całkiem nieznośni. Geniusze bardzo dużo mówią, nieprawdaż? Cóż za zły nawyk! I zawsze myślą o sobie, kiedy ja chcę, żeby myśleli o mnie!”

„Czasem myślę, że nie ma słów,
Które mówią co jest prawdą,
A prawd nie ma za wrotami Edenu.”

„Im mniej ludzie myślą, tym więcej mówią.”

„Niektórzy, nawet ludzie inteligentni, mówią, że przemoc może być piękna. Nie mogę tego zrozumieć, ponieważ piękne mogą być tylko chwile, a moim zdaniem takie chwile nie są piękne.”