„Targane wiatrem stoją smutne grusze,
U stóp ich leżą, zwiędłe zżółkłe liście,
Niby strącone z niebios smutne dusze,
A psalm jesieni huczy uroczyście,
Budząc odludne, mroczne, leśne głusze…”

„Kto powiedział, że jesień jest smutna, że ma kolor szarego płótna, że jej prawie nie widać we mgle? Kto to powiedział? Ja nie!”

„W tym wierszu
leżę na łące
i myślę:
jakie smutne jest niebo,
kiedy cię jeszcze nie ma,
Małgorzato.”

„Jestem smutny, bo stałem się bogaty, grając biednych.”

„Myślę, że w pewnym momencie dochodzimy do etapu: nie chcę już grać tych dołujących, mrocznych, smutnych rzeczy. Kto tak naprawdę chce to oglądać?”

„Żadna beznadziejność nie jest tak smutna jak beznadziejność wczesnej młodości, kiedy w duszy są tylko pragnienia.”

„Smutne to, ale cierpienie jest chyba jedynym niezawodnym sposobem zbudzenia duszy ze snu.”

„Gdy przeczytałem pani list, siadłem do fortepianu – mam smutne przeczucie, że poza muzyką nie będę miał w życiu innej pocieszycielki.”

„Panie, (…)
nie zdążę już
zadośćuczynić skrzywdzonym
ani przeprosić tych wszystkich
którym wyrządziłem zło
dlatego smutna jest moja dusza”

„A ty u okien jeszcze marzysz,
nagrobku smutny. Czasu napis
spływa po mrocznej, głuchej twarzy,
może to deszczem, może łzami.
I to, że miłość, a nie taka,
i to, że nie dość cios bolesny,
a tylko ciemny jak krzyk ptaka,
i to, że płacz, a tak cielesny.”