„Tak, była w jej życiu kobieta, która się w niej szaleńczo zakochała, pewna badaczka z Niemiec Jednak Astrid nie odwzajemniła tej miłości. Było w niej dużo smutku, ale jednocześnie zawsze zachowywała równowagę. Wracała do pionu. Nie traciła poczucia humoru.”

„Nieznośnie jest żyć w kraju, w którym nie ma poczucia humoru, ale jeszcze nieznośniej jest tam, gdzie poczucie humoru jest do życia niezbędne.”

„Dają mi poczucie zakorzenienia w tym całym szaleńczym życiu, które prowadzę.”

„Bardzo lubię tę rolę, bo można w niej przemycić dużo życiowej mądrości i własnego poczucia humoru.”

„Brak poczucia humoru nie zawsze jest dowodem powagi.”

„Zawsze się wraca do pierwszych miłości.”

„Dla mnie Jowialski to ktoś, kto umie się bawić, czyli zachowuje długo młodość. To człowiek bystry, z poczuciem humoru, który umie patrzeć na wszystko z dystansem.”

„A może z poczuciem humoru jest tak jak z zaufaniem, dziewictwem i zębami stałymi: może traci się je na zawsze?”

„(…) jak ci wszyscy zakochani, którzy umierają z miłości do jednej kobiety żyjąc wśród tysięcy innych.”

„To, co robię, odzwierciedla moją osobowość. Dużo jest we mnie romantyzmu, melancholii. Dużo też smutku, ale w smutku właśnie tkwi romantyzm.”