„Przebaczenie jest dwukierunkową drogą, bo ilekroć przebaczamy komuś, przebaczamy również samemu sobie. Jeśli jesteśmy wyrozumiali dla innych, łatwiej przychodzi nam pogodzenie się z własnymi błędami. A wtedy bez winy i goryczy udaje nam się polepszyć swoje nastawienie do życia.”

„Alkoholik moralności: upija się błędami innych.”

„Przebaczyć komuś szczerze może tylko ten, kto wcześniej tego kogoś naprawdę zrozumiał.”

„Wszyscy urodziliśmy się na krzyżu
Rzuceni przed rzutem
Możesz zdać sobie samemu sprawę
Ale jedyna droga to w dół

Nie przychodzimy sami
Jesteśmy ogniem, jesteśmy kamieniem
Jesteśmy ręką, która pisze
Po czym szybko się usuwa”

„Skalecz się żyletką, a ktoś inny zacznie krwawić. Pomóż komuś, a może uratujesz samego siebie.”

„Dialog należałoby rozpocząć od rozmowy z samym sobą, od uznania swoich wad, zalet, pogodzenia się z samym sobą i uznania własnych potrzeb. Dopiero potem można prowadzić dialog z innymi.”

„Kiedy robi się coś samej(samemu) - podobnie jak w innych zajęciach - o wiele łatwiej jest coś rozpocząć niż zakończyć.”

„Równie ważna jak przebaczanie jest umiejętność przepraszania. Stanowią one dwa skrzydła miłości. Jedno i drugie wymaga czasu. Zawsze gdy związek przeżywa kryzys, działają w nim dwie przeciwne siły. Osoba, która popełnia błąd, musi go dostrzec, jej partner zaś musi starać się przebaczyć. Rany goją się skuteczniej, gdy w procesie leczenia uczestniczą obie strony.
Trudno zapomnieć błąd, gdy małżonek nie przeprasza i nie próbuje go poprawić, trudno też przyznać się do winy i ją naprawić, jeśli partner nie przebacza. Nierozsądne jest oczekiwanie, że druga osoba nigdy nie zawini i tak samo bezsensowne jest założenie, że wszystko można łatwo puścić w niepamięć. Wcale tak nie jest. Nieraz wymaga to wielu miesięcy, a nawet lat.”

„Gdy jedno ego napotyka drugie (lub gdy zbiera się większe ich grono), zaczynają się dramaty. Ale nawet jeśli żyjesz samotnie, i tak stwarzasz swój własny dramat. – Ilekroć użalasz się nad sobą, dramatyzujesz. – Kiedy ogarnia cię poczucie winy albo niepokój, również jest to dramat. – Kiedy godzisz się na to, żeby teraźniejszość znikła za zasłoną przeszłości lub przyszłości, tworzysz czas psychologiczny – czyli materiał, z którego dramat powstaje. – Ilekroć nie pozwalasz obecnej chwili po prostu być, a więc odmawiasz jej należnego szacunku, także tworzysz dramat.”

„Datę początku przemiany dokładnie pamiętam: było to 15 czerwca 2007. Poleciałam wtedy do Indii jeszcze jako minister pracy i spraw społecznych, z krótką wizytą. Kraj poraził mnie swoim pięknem i kompletnie innym niż w Polsce nastawieniem do życia. Wtedy też po raz pierwszy poczułam się niewygodnie ze swoim ciele. I tego samego dnia po powrocie do Polski powiedziałam sobie: „Stop, nie jem!”. Właściwie ta przemiana zaczęła się już w samolocie, gdzie nic nie zjadłam. Ogarnęło mnie jakieś metafizyczne uczucie: „tak, to jedyna dobra droga”.”