„Ludzie są jak wiatr. Jedni lekko przelecą przez życie i nic po nich nie zostaje, drudzy dmą jak wichry, więc zostają po nich serca złamane, jak jakieś drzewa po huraganie. A inni wieją jak trzeba. Tyle, żeby wszystko na czas mogło kwitnąć i owocować. I po tych zostaje piękno naszego świata…”

„Wiosna – cieplejszy wieje wiatr,
Wiosna – znów nam ubyło lat,
Wiosna – wiosna w koło, rozkwitły bzy.
Śpiewa – skowronek nad nami,
Drzewa – strzeliły pąkami,
Wszystko – kwitnie w koło, i ja, i ty…”

„Jeśli ludzie całe życie idą razem, to co ich czeka? Na koniec jedno umiera, a drugie zostaje z rozdartym sercem (…). To straszne, że po tylu latach miłości trzeba zostać samemu. Chciałbym umrzeć pierwszy.”

„Jeszcze serce – jak zając,
uchodzący zygzakiem.
Jeszcze w duszy zostaje
zachwyt z oczarowaniem.
W porze liści spadania,
zachodzącej nad sadem,
wieje łasą słodyczą,
i ciepłoskórym Wschodem.”

„Huragan: wiatr habilitowany.”

„zostaję.
to czas
odszedł.
co nadeszło
odpoczywa.
drganie zegara
w miejscu.
rzeczy tyle co ludu
unoszą się w świetle.
taka to wieczność”

„Henryk Sienkiewicz był pisarzem dla dzieci, które na zawsze zostają w nas i którymi my na zawsze zostajemy gdzieś w głębi naszych serc i w mrokach podświadomości. Stefan Żeromski był pisarzem dla młodzieży. Józef Mackiewicz jest pisarzem dla dorosłych, dla ludzi w wieku męskim, wieku klęski.”

„Nasz świat jest pełen złamanych rzeczy: złamanych serc, złamanych obietnic, złamanych ludzi.”

„Świadomość jest jak wiatr, o którym można powiedzieć, iż wieje, ale nie ma sensu pytać, gdzie jest wiatr, kiedy nie wieje.”

„Myślę, że nigdy nikogo nie odrzuciłam, naprawdę. Ludzie sami nie dotrzymywali mi kroku i zostawali w tyle.”