„Spytał mnie uprzejmie, czy byłam zmęczona, mówiąc, że galowa szabla, którą nosił, była wyjątkowo ciężka. Powiedziałam mu, że trochę uwierała mnie korona.”

„Wszyscy przyzwyczailiście się do tego, że Maleńczuk to obrazoburca i skandalista. Nie powiem, fajnie jest robić demolkę i mówić ludziom prawdę prosto w oczy – w końcu nie każdego na to stać – ale ta etykieta zaczęła mnie trochę uwierać. Bo w pewnym momencie reputacja przesłoniła moją osobowość.”

„Jestem dziwnie zmęczony nie tym, że mówiłem, ale na samą myśl o tym, co muszę jeszcze powiedzieć.”

„Nie jest uprzejmie zakazywać głupcowi mówić, ale pozwolić mu na to jest okrucieństwem.”

„Ciężko jest mówić, bo to był wielki człowiek, któremu niejeden polityk do pięt nie dorastał.”

„Wysłów się… Dobrze, połącz – powiedział i po dwóch sekundach podał słuchawkę Myronowi.
– Do mnie? – spytał Myron. Win spojrzał na niego chłodno.
– Skądże, przekazuję ci ją, bo dla mnie jest za ciężka.”

„Prawo? Szabla jest prawem!”

„Najśmieszniej jest na gwarach, za którymi nie przepadam, ale uwielbiam ich atmosferę. Gwary to bardzo ciężka praca i gdyby nie ta specyficzna atmosfera, ciężki byłoby to znieść.”

„Będziemy sądzeni nie na podstawie doktryny, którą wyznajemy, ani etykiety, którą nosimy, ani sloganów, które wykrzykujemy – lecz na podstawie pracy, pilności, poświęcenia, uczciwości i czystości charakteru.”

„Gutman powiedział mi, że wielu ludzi zgłaszało się do Sonderkommando na ochotnika.
Spytałem go dlaczego.
– Gdyby pan napisał o tym książkę – powiedział – i dał odpowiedź na to „dlaczego?”, byłaby to bardzo wielka książka.
– A pan ją zna? – spytałem.
– Nie. I dlatego zapłaciłbym dużo pieniędzy za książkę, w której byłaby ta odpowiedź.
– A nie domyśla się pan?
– Nie – odpowiedział patrząc mi prosto w oczy – chociaż byłem jednym z tych, którzy się zgłosili.”