„Pamiętnikarze twierdząc, że opisują bezstronnie epokę, zawsze niemal opisują siebie samych.”

„Tylko ludzie bez wyobraźni są zawsze bezstronni.”

„Obcowałem z ludźmi pióra, którzy opisywali historię nie mieszając się do polityki i z politykami, którzy zajmowali się wyłącznie tworzeniem wydarzeń, bez zamiaru ich opisywania. Uderzało mnie zawsze, że ci pierwsi dopatrywali się wszędzie przyczyn ogólnych, a ci drudzy żyjąc w plątaninie codziennych faktów – skłonni byli sobie wyobrazić, że wszystko należy przypisywać drobnym incydentom i że światem poruszają takie same małe sprężynki, jakie naciskają oni swymi rękami. Sądzę, że w błędzie są jedni i drudzy.”

„Żaden mężczyzna ani żadna kobieta nie może zasiąść przy ognisku i wyznać innym: „Zawsze postępowałem właściwie”. Kto tak twierdzi, kłamie i nie poznał jeszcze siebie samego.”

„Śmierć zawsze jest straszna. A kto twierdzi, że boi się jedynie umierania, a nie samej śmierci, ten okłamuje sam siebie, bo przecież nie balibyśmy się umierania, gdyby nie prowadziło ono do śmierci.”

„Niewzruszony na swym Olimpie bóg Goethe, który opisuje ludzkie namiętności, nigdy ich nie odczuwając ani nie podzielając, zawsze wydawał mi się istotną niezbyt pociągającą, która swą nieczułością, egoizmem i pychą przypomina diabła, a człowieka jedynie swoimi drobnymi namiętnościami.”

„Uciekać znaczy też zawsze uciekać od samego siebie, wiedząc, że to niemożliwe, gdyż (jak zauważył słusznie Seneka) w ucieczce czy tylko w podróży „wiezie się ze sobą właśnie samego siebie.””

„Jestem człowiekiem zrażonym – powiedział kłamca. – Zraziłem się do samego siebie, do mojej rodziny, do bliźnich, ojczyzny, do mojego świata, do mojej epoki i kultury.”

„Represyjne bądź podporządkowujące prawo niemal zawsze samo znajduje dla siebie usprawiedliwienie poprzez historię mówiącą o tym, jak byłoprzed  prawem, oraz co sprawiło, że prawo pojawiło się w swojej obecnej i koniecznej postaci. Wymyślona opowieść o źródle prawa opisuje na ogół stan przed prawem. Bieg opowieści wydaje się konieczny i nieodwracalny, a jej zwieńczeniem jest ustanowienie prawa, które w ten sposób zyskuje usprawiedliwienie. Historia o prapoczątku jest zatem strategicznym zagraniem w ramach owej opowieści. Zawiera ona jedno jedyne, autorytatywne wytłumaczenie przeszłości, której przecież nie sposób odtworzyć, i w ten sposób stwarza wrażenie, że ustanowienie prawa było historycznie nieuniknione.”

„Ze wszystkich bohaterek zawsze najbliższa mi była Justyna. Nikt tak jak de Sade nie potrafił opisywać kobiet, które były męską fantazją, ale fantazją zadziwiająco wiarygodną: psychologicznie i erotycznie. Poza tym miał w sobie kapitalną ironię. Może dlatego, że większość życia spędził w więzieniach? Jest w jego książkach coś bardzo francuskiego – dużo seksu i dużo filozofii. Nie ma lepszego połączenia.”