„Moje uda rozchylone, moje piersi tak cię podniecają,
moje usta rozpalone moje biodra już ci spać nie dają.”

„K – jak: kocham cię,
A – aniele mój,
S – jak: sny ci moje wszystkie dam,
I – Ideale mój,
U – usta po to masz,
żebym, aż mi zabraknie tchu,
ciągle je całować mógł.”

„Faonie, tylko Tyś jest moją troską, Ciebie powracają mi moje sny, sny jaśniejsze niż pogodny dzień. Tam Cię odnajduję, choć nie ma Cię w naszych stronach. Niedługie są jednak radości, jakimi darzy sen. Często zda mi się, że na twoich ramionach wspieram głowę, często widzę, jak moje oplatają Twoją. Rozpoznaję pocałunki, któreś złączywszy język swój z moim, tak umiejętnie umiał brać, tak umiejętnie dawać. Potem Cię pieszczę i mówię słowa zupełnie jak w rzeczywistości, czuwają me usta i zmysły czuwają. Wstyd nie pozwala mi opowiadać więcej, gdy wszystko się dopełniło i wszystko było radością, ale bez Ciebie nie mogę czuć się szczęśliwą.”

„Kiedy tak siedzieliśmy obok siebie, ujrzałem w jej oczach coś, czego nigdy wcześniej nie widziałem. Moje usta zbliżyły się do jej ust. Zaczęliśmy się całować. Nie potrafię wam opisać, co wtedy czułem Zdawało mi się, jakby całe moje życie zawęziło się do jednej doskonałej chwili, wypełnionej radością w barwie róż.”

„Przez płomienie mogłam widzieć twarz Hugona. Patrzył na mnie. Jego usta wołały moje imię, a w jego oczach dostrzegłam strach, że mnie traci. I wtedy zrozumiałam – możliwe, że po raz pierwszy – że on mnie kochał. I przez maleńką chwilę – Bóg wie, że tylko małą, maleńką chwilę – że i ja go kochałam.”

„Wezwano mnie, kazano się obnażyć, położyć na taborecie. Spodniami związano mi nogi (…) Strażnik stanął okrakiem nad moją głową. Jeszcze mnie kluczem uderzył. I wtedy zaczęła się „polka”. Bito. Usta miałem zatkane dywanem. Nie widziałem czym bito: czy pałkami czy żelazem czy czymś innym.”

„O nim dobrego słowa nie powiem. Bardzo się na nim zawiodłem. Nie spodziewałem się, że tak się wobec mnie zachowa. Konflikt to za duże słowo. Na pewno była i jest między nami niechęć. On nie umiał tolerować innych poglądów. To mnie drażniło. A że sam prowokowałem? Gdyby był wielki i mądry, zaakceptowałby to, co robię i mówię. Widocznie nie był… Zamiast tego odsunął mnie i zamknął mi usta. Teraz wyszło na moje! Wróciłem na parafię, głoszę kazania. A ludzie wiwatami na moje słowa reagują. Nie mieliśmy ostatnio okazji spotkać się i porozmawiać. Nie szukam z nim kontaktu. Nie bardzo mamy o czym rozmawiać. Przypadkowe spotkanie? Będę tych przypadków unikał.”

„Podróżnik, wracający z starożytnej ziemi,
Rzekł do mnie: „Nóg olbrzymich z głazu dwoje sterczy
Wśród puszczy bez tułowia. W pobliżu za niemi
Tonie w piasku strzaskana twarz. Jej wzrok szyderczy,

Zacięte usta, wyraz zimnego rozkazu
Świadczą, iż rzeźbiarz dobrze na tej bryle głazu
Odtworzył skryte żądze, co, choć w poniewierce,
Przetrwały rękę mistrza i mocarza serce.

A na podstawie napis dochował się cało:
«Ja jestem Ozymandias, król królów. Mocarze!
Patrzcie na moje dzieła i przed moją chwałą

Gińcie z rozpaczy!» Więcej nic już nie zostało…
Gdzie stąpić, gruz bezkształtny oczom się ukaże
I piaski bielejące w pustyni obszarze.”

„Tak oczy, usta, piersi, rozum, zmysł i wolą
Blaskiem, farbą i kształtem ćmią, wiążą, niewolą.”

„Jak kiedyś brzmiało moje vibrato? Jak opadająca, lekka struga miodu. Jaki smak miała dawniej moja wiolonczela? Niższe nuty były jak gorąca czekolada, najwyższe gryzły usta jak cierpka cytryna. A wynikające z nich emocje? Jak rozkoszne drżenie, bolesne napięcie i nagły rozbłysk. Nigdy jak planowane, mechaniczne kopiowanie. Nigdy jak tykający tryb maszyny.”