„Uczmy się od Niego, by się nie uskarżać, nie złościć, nie tracić wobec nikogo cierpliwości, nie żywić w sercu niechęci do tych, o których sądzimy, że wyrządzili nam krzywdę, lecz znosić siebie wzajemnie (…) i kochać wszystkich. Rozumiecie? Wszystkich, także tych, którzy nam czynią coś złego, przebaczyć im i modlić się także za nich, bo może w oczach Bożych są lepsi od nas.”

„„Faktycznie, przeżyłem moje życie jak kretyn”, pisał, „ale teraz rozumiem, że nie dano mi alternatywy, i że, skoro nie dostanę przecież drugiej szansy, wszelkie uskarżania się i żal okazują się płaskie. Myśl ta jednak wcale nie godzi mnie samego z sobą ani z życiem: żałuję krzywd, jakie wyrządziłem i dalej wyrządzam, i denerwuje mnie niemoc moja i wszystkich pozostałych wobec cierpienia niewinnych. Rzeczywistość źle znosi retusze; wciąż widzimy, że popełnia się zbrodnie tak straszne, że mrożą krew w żyłach.””

„Kochać to przede wszystkim rozumieć.”

„Spotkałam każdy rodzaj ludzi. Ludzi, którzy kochają tego samego Boga co ja. Ludzi, którzy go nienawidzą. Ludzi, którzy go nie rozumieją. Ludzi, którzy nie chcą go rozumieć. Ludzi, którzy są na niego wściekli, są smutni z jego powodu, zranieni przez kogoś kto w niego wierzy. I wiecie co sobie uświadomiłam na temat tych wszystkich różnych ludzi? Że szalenie kocham ich wszystkich.”

„Skoro nienawiść jest definiowana jako intensywna niechęć, co jest złego w żywieniu silnej niechęci do religii, jeśli działania lub nauki tej religii są tak skandaliczne, irracjonalne lub naruszają prawa człowieka, że zasługują na potępienie?”

„Wszystkie kłamstwa dla zysku, dla władzy, dla znaczenia nie czynią tyle złego, ile jedno kłamstwo, powiedziane o życiu.”

„Serapiusz: Znaleźć Jezusa! Zobaczyć Jezusa! Jest to sprawa najłatwiejsza i jednocześnie najtrudniejsza. Znaleźć Go jest rzeczą najtrudniejszą ze wszystkich, gdyż trzeba żałować popełnionego zła, obiecać sobie, że się nigdy do niego nie wróci, kochać nade wszystko Jezusa, kochać bliźniego jak siebie samego, stawiać czoła zmęczeniu i znosić cierpliwie wszystkie próby, na jakie zechce nas wystawić.
Krzysztof (Adocyn): (…) jakiego rodzaju są te trudy?
Serapiusz: Jest to modlitwa.
Krzysztof (Adocyn): Nie umiem się modlić.
Serapiusz: Więc cię nauczę.
Krzysztof (Adocyn): Nic z tego. Znam siebie i wiem, że w taką głowę jak moja nie zdołasz wbić nawet trzech słów po kolei.”

„Nie musisz wszystkiego rozumieć, wystarczy, że wszystko, co Bóg daje, kochasz.”

„Wobec ludowego charakteru chrześcijaństwa w pierwszej jego dobie nic dziwnego, że znajdziemy w nim wyraźne i niewątpliwe dążenia komunistyczne. Jeżeli ludzie są sobie braćmi, jeżeli bliźniego należy kochać jak siebie samego, to czyż podobna odróżnić „moje” od „twego”? Własność prywatna jest wyrazem samolubstwa i oschłości serca; kto pragnie miłości powszechnej i „Królestwa Bożego na ziemi”, ten powinien wyznawać zasadę wspólności i czynem ją stwierdzać.”

„Wszyscy zachowują się tak, jakbym to ja miała wpływ na ich los. Nie mogę znieść ich niechęci. Rozumiesz? Straciłam swój dom, w porządku, ale czy muszę do tego tracić swoich bliskich?”