„Osoba żywego Chrystusa pociąga mnie, zniewala i koi, jakbym był małym dzieckiem. Pójdź, pragnę, byś wraz ze mną dała się pociągnąć owej sile, podobnej do otchłani światła.”

„Z dzieckiem na scenę się tranżolić! Przecież patrzcie, jakby dała stówkę papieru studentce z Gdańska, to by się dzieckiem zajęła przez semestr! Wychodzi na scenę z małym Murzyniątkiem!”

„Codzienna Komunia stała się dla mnie jak kąpiel w żywej wodzie, która koi i odpręża mięśnie, jak pożywny posiłek przed drogą.”

„(…) samotność, częsta towarzyszka wewnętrznej siły człowieka – przyciąga i zniewala otoczenie.”

„O, Twe oczy jak – światła błękitnych dwóch gwiazd.
O, te piersi dziewczęce i smagłe!
Jakby złote owoce ktoś w dłonie mi dał
Chylę głowę i cudu pragnę.”

„Stary – jakby ojciec dzieci,
Nie do boju, nie do trudu;
Dajmy mu na pośmiewisko,
Sprzeczne z naturą nazwisko (…).”

„Modlitwa ma siłę niezmierną…, jeżeli z wiarą żywą jest połączona cuda czyni, nie ma dla niej nic niepodobnego… Jedna modlitwa przyspieszyć może porę miłosierdzia.”

„Chrystus – to przepaść pełna światła… ten, kto w nią spojrzy, musi się w nią rzucić.”

„Najpiękniejszym dziedzictwem, jakie można dać dziecku, jest zezwolić mu, by szło własna drogą, wyłącznie o własnych siłach.”

„Potrzeba światła, by zwątpić, i siły, by w zwątpieniu wytrwać.”