„Jakie się ma uczucie, kiedy wyjeżdża się od ludzi, a oni nikną powoli na równinie, aż w końcu widać tylko rozmywające się punkciki? – że zniewala nas za duży świat i że to jest pożegnanie. Ale człowiek wypatruje już kolejnej szalonej przygody pod tym samym niebem.”

„Wyjeżdżając z Polski, pożegnałam się psychicznie z zawodem. Ale tam, w Sydney, nagle pomyślałam: „Spróbuję!””

„Bardzo mnie zawsze boli, gdy umiera utalentowany człowiek, świat bowiem bardziej ludzi takich potrzebuje niż niebo.”

„Pamiętaj chłopcze, że człowiek rozumny zawsze woli stać na uboczu, gdyż świat znacznie lepiej widać, kiedy samemu jest się skrytym w mroku.”

„Miasto w którym mieszkamumiera powoli wraz ze mnąa przecież rośliśmy dom w domciało w ciało jakniebo w niebo – by ktoś innyurodził się w tym samymdniu o tej samej godzinieby mógł nazywać ulicena których spotykamytych samych ludzi”

„Nie zamierzam być z kimś dla samego bycia z kimś. Szukam prawdziwego uczucia, wielkiej miłości. Ale nie jestem naiwniaczką, wiem, jak trudno o to w dzisiejszym, szalonym świecie.”

„A na niebie gwiazdy gasną. Znikają cicho, bez słowa pożegnania, jak z naszego życia odchodzą ludzie, których wspomnienie przeszywa słodkim bólem nasze czerstwe dusze.”

„Trudno jest rozstać się z jakimś nawykiem i nie mieć uczucia, że to ostateczne pożegnanie.”

„(…) Kargul duży do nieba, a głupi jak trzeba. Taki sam chwost złodziejski jak i on”

„Kto chce kochać ludzi, musi mocno nienawidzić to, co ich zniewala.”