Gustaw Holoubek cytat: „Nie wiem, jak wy, panowie, ale ja wypierdalam!”

„Kiedyś panu Rokicie mówię: „Wie pan, czym się różnimy? Że pan jest inteligentny, ale pan inteligencji się uczył, a ja inteligentny urodziłem się.””

Andrzej Lepper (1954–2011) polski polityk

podczas wystąpienia na kongresie Samoobrony, 24 czerwca 2006.
Źródło: Fakty, TVN, 24 czerwca 2006

„Nikt nie jest gówna warty, chyba, że ja powiem, że jest. Czuję się jak Bóg i chciałbym mieć wszystkich OFICJALNIE poniżej mnie. Już wiem, że jestem wyżej niż prawie wszyscy na tym jebanym Welt, w kategoriach uniwersalnej Inteligencji”

Eric Harris (1981–1999) Amerykanin, sprawca masakry w Columbine High School

Źródło: pamiętnik Erica Harrisa

„Pozostajemy o kilka dziesięcioleci w tyle za wami w rozwoju społecznym. Gdyby przyjrzeć się bliżej naszej inteligencji serbsko-chorwackiej, a nawet całej południowosłowiańskiej, to znalazłoby się wiele podobieństw z waszymi ruchami z lat 1860 lub 1870-tych. Znamy historię waszych idei; pod wielu względami rozwijamy ją u siebie. Do naszych najlepszych nauczycieli należą: Czernyszewski, Hercen, Ławrow, Bakunin…”

Vladimir Gaćinović (1890–1917)

z listu do rosyjskich przyjaciół politycznych.
Źródło: Władysław B. Pawlak, Księga zamachów. Od Sarajewa do Dallas, Państwowe Wydawnictwo Iskry, Warszawa 1975, s. 21.

„Śmiem twierdzić, że urodziłem się z poczuciem humoru. I zwykle starcza mi inteligencji, żeby się z siebie śmiać i je ocalić. To pomaga zachować równowagę i dystans. Wiem to po kilku masakrach życiowych, po których powinno się mnie włożyć w słoik z formaliną i pokazywać w cyrku osobliwości jako przykład kompletnego idioty. Więc lepiej jest śmiać się z siebie, niż gryźć paluszki z bólu.”

Maciej Kozłowski (1957–2010) polski aktor

Źródło: „Viva!” nr 8, 13 kwietnia 2004

„Ja jestem Bogiem i nie potrzebuję pośredników, to prawda. Lecz właśnie dlatego, że jestem pod każdym względem doskonały, tak w inteligencji, jak i w miłości, wiem, czego wam potrzeba, aby was pobudzić i dać wam odczuć, jak was kocham. I ta prośba o waszą współpracę w dokonywaniu cudów nie jest dowodem słabości z mojej strony czy niezdolności do działania w pojedynkę, lecz jest dowodem miłości i mądrości.”

Maria Valtorta (1897–1961) włoska pisarka

Zeszyty z 1943
Źródło: s. 247.

„Powinienem kręcić filmy tylko wtedy, kiedy mierzę się z tematem czy materiałem, który dogłębnie mnie porusza i jest dla mnie osobiście ważny. Tylko wtedy (…) staję się utalentowany, inteligentny i wrażliwy… Wtedy wchodzę w wyobrażony świat z pełnym przekonaniem. Widzę go w obrazach, kolorach, wiem, jaki rytm mu narzucić. Czuje się wówczas kompetentny. Znajomość warsztatu jest niezbędna, ale nie wystarcza, by zrobić dobry film. Jestem przekonany, że takie wartości, jak talent, inteligencja czy wrażliwość nie mają wymiaru constans.”

Wojciech Marczewski (1944)

Źródło: wywiad, 2009 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=61578

„Cholera jasna! Teraz już dokładnie wiem, gdzie byłam w czasie, gdy Staruszek Bóg rozdawał inteligencję: w kolejce obok, po francuski strój kąpielowy. Po zakupie stroju obłowiłam się zimowymi butami i kożuchem z guzikami z kości (…) Potem zjadłam kanapkę z łososiem i wróciłam do Boga – po ten nieszczęsny olej do głowy. Ale, jak się łatwo domyślić, dla mnie już nie wystarczyło. Podobnie jak i dla kilku innych osób cierpiących na zespół Gansera, bradyphrenię czy też oligofrenię w zaawansowanym stadium debilizmu.”

Wiktoria Płatowa (1965)

Postać: Warwara Andriejewna Sulejmnienowa – Waria
Rytuał ostatniej nocy
Źródło: Preludio Andante

„Powiedziałem, że idea równości jest sprzeczna z całą strukturą gatunku ludzkiego. Co jest najwspanialsze w ludzkości, co wyznacza jej genialność w stosunku do innych gatunków, to właśnie, iż człowiek nie jest równy człowiekowi - gdy mrówka jest równa mrówce.

[…] Nie przeczę (mówiłem dalej), wrażenie optyczne jest niewątpliwe: wszyscy jesteśmy mniej więcej tego samego wzrostu i mamy te same narządy… Ale w jednostajność tego obrazu wdziera się duch, ta specyficzna właściwość naszego gatunku, i ona sprawia, że gatunek nasz staje się w łonie swoim tak zróżnicowany, tak przepaścisty i zawrotny, że między człowiekiem a człowiekiem powstają różnice stokroć większe niż w całym świecie zwierzęcym. Pomiędzy Pascalem lub Napoleonem, a chłopkiem ze wsi większa jest przepaść, niż między koniem a glistą. Ba, mniej się różni chłop od konia niż od Valerego lub św. Anzelma. Analfabeta i profesor tylko na pozór są takimi samymi ludźmi. Dyrektor jest czymś innym niż robotnik. Czyż panu samemu nie jest dobrze wiadomo - tak intuicyjnie, na marginesie teorii - że nasze mity o równości, solidarności, braterstwie są niezgodne z naszą prawdziwą sytuacją?

Ja, przyznam się, w ogóle podałbym w wątpliwość, czy w tych warunkach można mówić o "gatunku ludzkim" - czy to nie jest pojęcie zanadto fizyczne?

Cortes spoglądam na mnie okiem zranionego inteligenta. Wiedziałem co myśli: faszyzm! A ja szalałem z rozkoszy proklamując tę Deklarację Nierówności, bo mnie inteligencja w ostrość, w krew się przemieniała!”

Witold Gombrowicz (1904–1969) pisarz polski

Dziennik 1957-1961

„Izolacja przykroiła mnie na swój obraz i podobieństwo. Obecność drugiej osoby - jakiejkolwiek osoby - opóźnia natychmiast mój proces myślenia i podczas gdy normalnego człowieka kontakt z innymi pobudza do rozmowy i wyrażenia czegoś, na mnie ten kontakt działa paraliżująco, jeśli tak można rzec. Będąc sam, jestem zdolny wymyślić różne dowcipne powiedzenia, odpowiedzieć szybko na to, czego nikt nie powiedział, błysnąć inteligentną towarzyskością wobec nikogo. Ale to wszystko znika, gdy znajdę się w czyjejś obecności: znika inteligencja, nie potrafię mówić i po jakichś piętnastu minutach odczuwam jedynie senność. Tylko moi wyimaginowani i widmowi przyjaciele, tylko moje rozmowy prowadzone z nimi w marzeniach są dla mnie realne i znaczące, pobudzają mój umysł, który odbija się w nich niczym w lustrze.
Ciąży mi zresztą wszelka myśl o zmuszaniu się do kontaktu z innymi. Zwykłe zaproszenie na obiad z przyjacielem budzi we mnie trudny do określenia niepokój. Myśl o jakimś obowiązku towarzyskim - pójściu na pogrzeb, rozmowie z kimś na jakiś temat w biurze, udaniu się na dworzec po kogoś, znanego czy nieznanego - sama ta myśl już mi zakłóca dzień, a niekiedy nawet w przeddzień już się trapię, źle śpię, gdy tymczasem samo zdarzenie nie ma żadnego znaczenia i nie usprawiedliwia niczego. I to zawsze się powtarza, nigdy nie mogę się tego oduczyć.
"Moje obyczaje skłaniają mnie ku samotności, a nie ku ludziom": nie wiem, czy to Rousseau, czy Senancour powiedział. Ale był to ktoś w moim rodzaju, choć chyba nie mogę powiedzieć, że z mojej rasy.”

Fernando Pessoa książka Księga niepokoju

The Book of Disquiet

„Nie wiem, jak wy, panowie, ale ja wypierdalam!”

Tematy

Gustaw Holoubek 14

Podobne cytaty

Pokrewne tematy