„Wydaje ci się, że świat jest zamkniętą konstrukcją – zdefiniowaną do końca, oprawioną w sztywne ramy potwierdzonych empirycznie reguł? Przychodzi moment, kiedy skorupa pozorów pęka; a spod niej wypełza drapieżna, wielokształtna ciemność, przepleciona mackami piekielnego żaru…
I wtedy dopiero poznajesz, czym może być cierpienie…”

„Prawdziwą twarz mężczyzny poznaje się dopiero wtedy, kiedy się z nim zrywa.”

„Charakter człowieka poznaje się dopiero wtedy, gdy staje się on przełożonym.”

„Gdy czujemy znużenie, mówimy o sennych marzeniach, jakby były spełnieniem naszych najszczerszych pragnień – co chcielibyśmy mieć, gdy to, co mamy, sprawia nam bolesny zawód. Ale dla wędrowca prawdziwym przedmiotem pożądania zawsze był świat materialny. A znużenie przychodziło dopiero wtedy, gdy świat zaczynał wydawać się jak ze snu.”

„(…) ludzi poznaje się dobrze dopiero wtedy, kiedy się z nimi raz porządnie pokłóciło. Dopiero potem można oceniać ich charaktery.”

„Ty nic nie czujesz, ja cierpię srodze.
Tyś jak lód, a jam w piekielnej śrzeżodze.”

„Jednak wszystkie moje stare i nowe role coś łączy. Jakaś szlachetność postaci. (…) Właściwie zawsze kreuję role prawych, czystych ludzi, których staram się wybronić, wyłuskać prawdę spod pozorów.”

„Ciemność jest cierpieniem umysłu.”

„Ból nie jest rzeczą trudną. Z oczami zamkniętymi cierpieć można, schować się przed groźnym światem głęboko w swoich ciemnościach. Ale sam mówiłeś mi kiedyś: należy mieć odwagę ponosić szczęście życia… Ach, jakże to cudnie powiedziałeś: mieć odwagę ponosić także i szczęście – kiedy idzie od przeznaczenia”

„Jeśli jest Bóg, nawet dla najbardziej bezwzględnej władzy jest jeszcze jakiś moment refleksji, aby nie okazać do końca swojego okrucieństwa. Jeśli zabraknie Boga – wtedy wszystko wolno.”