„Cóż za dziwną zagadką jest człowiek!
– Ktoś nazwał go duszą zamkniętą w zwierzęciu.”

„Cóż z tego, że człowiek ma cały świat, kiedy straci duszę?”

„Nie patrzę, jak ktoś wygląda, tylko, jakim jest człowiekiem. Nie mogłabym się przyjaźnić na przykład z kimś, kto nie jest dobry dla zwierząt. Człowiek, który nie lubi zwierząt, jest dla mnie podejrzany.”

„Zwierzęta nie mają głosu. Człowiek może powiedzieć, że ktoś mu robi krzywdę, jest głodny, czy chory. Zwierzęta nie obronią się, one potrzebują naszego głosu.”

„Ponieważ współczucie w stosunku do zwierząt jest tak nierozerwalnie związane z dobrocią charakteru, można zaufać poglądowi, że jeśli ktoś jest okrutny wobec zwierząt, to nie może to być dobry człowiek.”

„Prócz świata największa zagadką dla człowieka jest drugi człowiek.”

„Nic dziwnego, że ludzie dowcipkują sobie tak często ze śmierci i zakładów pogrzebowych. Jak inaczej można poradzić sobie z tą mroczną zagadką, przed którą każdy stanie?”

„Lepszym prezydentem będzie ktoś, kto wychował pięcioro dzieci, niż człowiek z doświadczeniem hodowli zwierząt futerkowych.”

„Nosimy duszę i jesteśmy niesieni przez duszę, której nie znamy. Kiedy nierozwinięta zagadka staje na dwóch nogach, przychodzi nasza kolej. Obrazy ze snu, które same siebie szczypią w ramię, nie budząc się przy tym, to my. Bo my jesteśmy zagadką, której nikt nie zgaduje. To my jesteśmy baśnią zamkniętą we własnym obrazie. To my jesteśmy tym, co idzie, nie dochodząc do jasności.”

„Jeżeli dziwny człowiek idzie po dziwnych schodach, to nie ma w tym nic dziwnego. Dziwne jest tylko wtedy, kiedy dziwny człowiek idzie po zwykłych schodach albo zwykły człowiek idzie po dziwnych schodach. Natomiast jeśli dziwny człowiek idzie po dziwnych schodach, to znaczy, że znajdujemy się w dziwnym świecie. A w dziwnym świecie dziwne są tylko rzeczy zwykłe”