„Są dwie takie szczególne sytuacje, w których Jan Paweł II ukazuje się nie jako cukierkowaty „nasz papież” od kremówek, ale faktycznie zatroskany o to, czy Polacy rzeczywiście przyjmują jego przekaz. Oba stwierdzenia pochodzą z Kielc z 1991 roku. Zebrany wówczas tłum uczestniczący we Mszy świętej jakoś nie miał zbyt wielkiej ochoty klaskać, ponieważ w pewnym momencie papież niemal wykrzyczał: „Przestańcie klaskać, zacznijcie mnie słuchać!”. A później dodał: „Może dlatego mówię tak, jak mówię, ponieważ to jest moja matka, ta ziemia! To jest moja matka, ta Ojczyzna! To są moi bracia i siostry! I zrozumcie, wy wszyscy, którzy lekkomyślnie podchodzicie do tych spraw, zrozumcie, że te sprawy nie mogą mnie nie obchodzić, nie mogą mnie nie boleć! Was też powinny boleć!”. Polacy spodziewali się, że po „odzyskaniu wolności” Jan Paweł II przyjedzie poklepać ich po ramieniu, a tymczasem zwyczajnie przypomniał o dekalogu, o podstawowych wartościach, i to wcale nie w miłych słowach.”

Tematy

matka , siostra , wolność , ojczyzna , dodanie , sytuacja , sprawa , wartość , ziemia , ziemia , ramię , szczególny , podstawowa , słuchać , zwyczajny , wielki , zbyt , pochodzenie , odzyskanie , przyjmowanie , nasi , tłum , przekaz , przypomnienie , mówić , msza , zebrany , dekalog , papież , stwierdzenie