„Vukovar w pewnej chwili utracił pamięć. Jeśli z miastami sprawy mają się tak jak z ludźmi, nie ma w tym nic dziwnego: w takim razie i one mogą chorować. Tak też zachorował Vukovar, tylko że jego dosięgła niezwykła choroba, bo zresztą we wszystkim jest on niezwykły: ogarnęła go amnezja.”

„Zdałem sobie sprawę z tego, że nie jestem nikim niezwykłym”

„Świat jest dziwnym miejscem, miejscem niezwykłym i interesującym. Wszyscy ludzie są obłąkani, wszystkie inne zwierzęta są obłąkane, ziemia jest obłąkana, nawet przyroda jest obłąkana.”

„Nie ten jest lekarzem, kto wszystkie recepty zna na pamięć, lecz ten, kto w odpowiedniej chwili umie do książki zajrzeć.”

„Czy to nie smutne, że większość ludzi musi zachorować, by zdać sobie sprawę z cudowności życia?”

„(…) odkąd zachorowałem, wiedziałem, że muszę się spieszyć. I to jest może ta istotna zmiana, jakiej dokonała we mnie choroba. Nie mogę sobie pozwolić na żadne przestoje.”

„Zapachy mają to do siebie, że przywodzą na pamięć przeszłość z wszystkimi jej dźwiękami i pachnieniami, niemożliwymi do powtórzenia w chwili obecnej.”

„(…) dowiedziano się u nas w Kodniach (u nas wiedzą o wszystkim), że córka bogacza z Kaszewarewki, Icka Borodenki, zachorowała – nie daj Boże! – ciężko. Na czym polega jej choroba? Co tam dużo gadać: miłość. Zakochała się w chrześcijaninie, ten ją odtrącił, więc zażyła trucizny (…).”

„Dziwne miasto, w którym pomniki pochodzą z cmentarza.”

„Napięta atmosfera powodowała, iż każda czynność nabierała swoistej wagi. W takiej chwili wszystkie automatyczne ruchy człowieka, pomimo to, że powtarza je od tak dawna, iż weszły mu w nałóg, stają się odrębnymi aktami woli. Przypomina to naukę chodzenia po chorobie Heinego-Medina. Niczego, absolutnie niczego człowiek nie jest wtedy pewien.”