„Każdy materiał wymaga innego podejścia. Przy „Daleko od okna” miałem wielki respekt dla tekstu Hanny Krall i scenariusza Czarka Harasimowicza. Pracując nad „Pornografią”, zrozumiałem, że Gombrowicza trzeba adaptować zuchwale. Niemal bezczelnie.”

„Hanna Krall przez godzinę siedziała nad moim tekstem, pokreśliła wszystko czerwonym flamastrem i kiedy już myślałem, że nie ma dla mnie ratunku, oświadczyła: „Świetny tekst pan napisał, pan ma słuch”. Uważam, że dla reportera najważniejsze jest pierwsze zdanie. Trzeba wskoczyć na falę, a ona już poniesie. Aby napisać dobry tekst, trzeba pojechać do miejsca, które nas interesuje, albo na jeden dzień albo na jeden miesiąc. Innymi słowy: reportaż można oprzeć albo na pierwszym wrażeniu albo na gruntownej wiedzy.”

„Zdecydowałem się odejść z teatru nie mając pomysłu na to, co dalej. Pisałem piosenki, do których teksty przychodziły do mnie w czasie modlitwy. Jednak nigdzie tych utworów nie wykonywałem. Nie miałem pojęcia, czy to jest dobry materiał na koncert czy na płytę.”

„Wajda znał scenariusz Harasimowicza dużo wcześniej. Znał go jeszcze zanim myśmy rozpętali całą tę sprawę przygotowań do produkcji. Gdyby wtedy powiedział, że on chce realizować ten temat i nie życzy sobie żeby ktoś inny robił film o Katyniu, to ja bym nie siedział jak idiota dwa lata nad książkami, przygotowując się do poważnego filmu, tylko robiłbym inne rzeczy. Wajda czytał wcześniej scenariusz Czarka jako konsultant. Rywin pokazał ten scenariusz paru osobom, ponieważ chciał poznać ich opinię przed rozpoczęciem produkcji. Wśród tych osób, oprócz Wajdy, znaleźli się między innymi Krzysztof Zanussi oraz Janusz Morgenstern. Wajda od początku miał negatywny stosunek do tego tekstu, natomiast nawet przez chwilę nie dał nikomu do zrozumienia, że nie zgadza się na jego realizację, ponieważ sam chce zrobić film o Katyniu. Dopiero, kiedy rozpoczęliśmy przygotowania do produkcji, Wajda jakby zrozumiał, że jego delikatne sugestie nie przyniosły skutku, zaczął bardzo stanowczo domagać się wstrzymania realizacji tego filmu.”

„Kiedy zwycięzca jest zuchwały, pracuje na swoją zgubę.”

„W szpitalach każdego dnia rozgrywają się dramatyczne wydarzenia. To niemal gotowe materiały na scenariusze.”

„Czasem reżyser cały życie czeka na scenariusz (…). Gdy dostałem do rąk skrypt Nędzników, wiedziałem, że mam „swój” scenariusz. Wiedziałem, że z tego tekstu może powstać albo wielki dramat, albo wielki teatr.”

„Generał Jaruzelski pogratulował mi kiedyś filmu Kingsajz, Seksmisja chyba też mu się podobała. Paradoksalnie PRL to złoty czas dla polskiego kina. Jak już scenariusz był zatwierdzony przez cenzurę, to pieniądze nie miały znaczenia. Miałem tylko jedną potyczkę z cenzurą – w Seksmisji wycięli mi 15 sekund z tekstem: „Uwaga grupa! Kierunek – wschód! Tam musi być jakaś cywilizacja!”. Właściwie każdy, kto w tamtym czasie pracował zawodowo, kolaborował, bo musiał mieć przyzwolenie władzy – chociaż co to za kolaboracja? Nam się przecież nie wydawało, że będzie kiedyś inaczej. Pewnie ciężko to zrozumieć młodym cherubinom z IPN-u.”

„Trzeba mieć wielkie tłuste złudzenia. Ich żywienie wymaga mniej trudu.”

„Robiłem cztery do pięciu filmów rocznie. Przenosiłem się z jednego planu filmowego na drugi. Nie miałem zbyt wielkich wymagań. Jakiś hotelik, jakieś mieszkanko. Nowi ludzie, nowy scenariusz. Zrobione i… dalej!”