„Księżyc niejedną lśni twarzą.”

„Księżyc to nie drzwi przecież. Tylko twarz własna,
blada jak pięść człowiecza gniewnie zaciśnięta.”

„A czemu się nie upić
nie przesiedzieć nocy twarzą do księżyca
„nie otworzyć serc”
jak to czyniono dawniej?”

„Lecz jak każdy w owe dni (…) zapisuję na swoje dobro moją nieświadomość, która wtedy weszła w modę i z którą jeszcze dziś niejednemu jest do twarzy jak w szykownym kapelusiku.”

„Pewnej nocy spałem, oświetlony przez księżyc w pełni. Kiedy się obudziłem, okazało się, że to twarz mojej matki, która na mnie patrzyła. Co o tym myślisz? Jak ci się zdaje, co to oznacza?”

„Stanął i rzekł: – „tu granica. -
Patrzcie!… co za okolica?…
Co za cudny świat?…
Jaką trawą łąki słane?…
To kobierce z liści tkane
W różnowzory ład -
Patrzcie!… w blasku jak mieniący,
Stu-promienny niewiędnący…
Każdy kwiatek lśni
A w dotknięciu z listków jego
Jak z warkocza dziewiczego,
Srebrna piosnka brzmi…
(…)
„Lecz – na dzieło kto się waży,
Bądź ostrożny – bo na straży
Czuwa księżyc sam.
Lada kwiatek zdradzić może,
Księżyc – rzuci złote łoże,
Wtenczas – … biada wam!”…”

„Najgłupszy zawód świata. Jego tajemnica
Ta sama na jarmarku, co obok ołtarza.
Jak blask słońca odbija się w twarzy księżyca,
Tak aktor swoje życie na scenie powtarza.
Lecz nie wie, gdzie jest pełnia. W życiu, czy na scenie?
To także tajemnica. Reszta jest milczeniem.”

„Jesteśmy niebem dla księżyca.”

„W jeziorze autoportret księżyca.”

„Elektrony: księżyce atomu.”