„Cisza jak makiem. Świt szeroko ziewa,
cienie grzbiety prężą na poboczu drogi,
z kołyski na gałęzi wyjrzał ptasi śpiewak
i pestkę słońca w swoje trele łowi.”

„Nie doczekasz świtu, nie odbywszy drogi przez noc.”

„Mężczyzna, jak skowronek, śpiewa w blasku słońca. Kobieta, jak słowik, śpiewa w cieniu.”

„Przejdź drogą aż po nocy kres, wyrusz tam, gdzie północ jest świtem.”

„Czas to nie droga szybkiego ruchu pomiędzy kołyską a grobem; czas – to miejsce na zaparkowanie pod słońcem.”

„Muszę stanąć na krawędzi twego cienia
ściany świata odepchnąć z całej siły na boki
wybacz, chcę spojrzeć na pestkę w jabłku ukrytą
by zobaczyć zapach jabłka w jego istocie”

„Niskie słońca chodzą moją doliną.
Sennym trawom wydłużają cienie.
Cienie, ach! Właśnie. Ustalmy
coś wreszcie, gdy tak równo
obok siebie
leżą.
I żaden
nie wywyższa się ponad inny.”

„Śpi wiśniowy sad,
zasnął nawet wiatr,
w okwieconych gałęziach drzew,
w dal odpłynął dzień,
już rozścielił cień
ciepły zmierzch, podmoskiewski zmierzch.”

„Ona jest jak promień słońca, rozprasza każdy cień,
przegania czarne chmury, ja wiem.
Ona jest jak słońce, daje radość mi.”

„Był czas gdy czczono Słońce. Przez wiele stuleci budowano mu wieże, złociste ołtarze, składano hołd o świcie, aż w toku wydarzeń wygasł człowiek dla Słońca, które dalej świeci…”