„Gardzę tym, kogo zniewoliły argumenty, ponieważ słowa powinny wyrażać coś, a nie kierować ludźmi. (…) Szanuję natomiast człowieka, który niezależnie od słów, a nawet kiedy słowa przeczą sobie wzajemnie, trwa niezmienny, jak rufa statku, wbrew szaleństwu morza w nieodgadniony sposób powracająca wciąż pod tę samą gwiazdę. Wiem wtedy, dokąd idę.”

„Wolność słowa realizuje się nie wtedy, kiedy ktoś może swobodnie mówić, lecz wtedy, kiedy ma do kogo mówić.”

„Zdania są ze słów, słowa są z Polski. Polska jest z księżyca, a na nim siedzi Pan Twardowski.”

„Słów używa się tak samo chętnie do wyrażania myśli, jak i do ich ukrywania.”

„Jeśli spotka się kogoś, z kim warto rozmawiać, a nie porozmawia się z nim, to traci się człowieka. Jeśli spotka się kogoś, z kim nie warto rozmawiać, i rozmawia się z nim, to traci się swoje słowa. Mędrzec nie traci ani człowieka, ani swoich słów.”

„Nie wierzyłem w żadne formy organizacyjne na emigracji […] natomiast istotną rzeczą dla mnie, i rozumiałem to już wtedy, jest kwestia słowa. Słowa, słowa drukowanego. To jest jedyna rzecz, która może na dłuższą metę odegrać jakąś rolę.”

„Czułem się zupełnie tak samo, jakby nagle wyrzucono mnie nocą do morza z pokładu płynącego statku. (…) Nie wiem, czy zostałem popchnięty, czy sam spadłem, ale w każdym razie statek płynął dalej, a ja w ciemnej, zimnej wodzie patrzyłem, jak oddalają się światła pokładu. Nikt – ani pasażerowie, ani załoga – nie wiedzieli, że wpadłem do morza. Nie miałem się czego uchwycić. Nadal czuję w sobie ten strach. Obawę, że moje istnienie zostanie nieoczekiwanie zaprzeczone, że choć nic złego nie zrobiłem, zostanę wyrzucony nocą do morza. Prawdopodobnie dlatego nie potrafię już tworzyć z ludźmi głębszych związków. Zawsze teraz zachowuję w stosunku do innych pewien dystans.”

„Nasze obcowanie z ludźmi stało się wszystkim, tylko nie tym, co to słowo w sobie zawiera. Jest straszliwym kluczeniem w gąszczu zasadzek, w ciemności słów, w uprzejmości uśmiechów.”

„Więc do Gietrzwałdu idę, bom grzeszny. Sto lat odzyskanej niepodległości, a my wciąż zniewoleni. Do Gietrzwałdu idę, bym się z opętania uwolnił, bo wolność sumieniem się mierzy. Do Gietrzwałdu iść muszę, bo nam cudu trzeba! Tu Polacy ongiś nie za miecz chwytali, ale za różaniec i stał się cud wolności.”

„Gdy statek ma pełne spiżarnie, pełna jest kasa okrętowa, pogoda piękna i żadnych raf na horyzoncie – statkiem kierować może załoga przez głosowanie, a nawet Kolegium Pasażerek-Blondynek – i nic się nie stanie, a wszyscy mają ubaw. Natomiast gdy zrywa się burza, przed statkiem rafy – kończy się gadanina o d***kracji, pasażerki chowają się za plecy mężczyzn wołając: „Zróbcie coś!!”, a mężczyźni bez szemrania podporządkowują się kapitanowi.”