„Wreszcie zadumą pojąłem, iż z dni
Najpiękniejszymi te się godzi nazwać,
Gdy, przed oczami krajobraz, gadając,
Przemienialiśmy w kraj duszy”

„Piękna kobieta to raj dla oczu, piekło dla duszy i czyściec dla portfela!”

„Piękna kobieta – to raj dla oczu, piekło dla duszy, a czyściec dla kieszeni.”

„Lud musi wreszcie pojąć, co odrzucił. To pewnie dlatego, że wraz z rozwojem postępu w kraju nie zwiększył się udział ludu w rządzeniu.”

„Kiedy wreszcie zrozumiecie, po co kochać, po co żyć?
Kiedy wreszcie to pojmiecie, po co istnieć, co znaczy być?”

„Krewni są jak piękny, górski krajobraz: najlepsze wrażenie sprawiają z daleka.”

„Czy futerał duszy, czy dusza piękniejsza?”

„Nie godzi się, aby twoja dusza czuła się zmęczona tym życiem, zanim nie zmęczy się nim ciało.”

„Pojąłem, że także niewola ma swoje powszednie dni, więcej, prawdziwa niewola składa się właściwie z samych szarych dni powszednich.”

„(…) kwiaty raniły przechodzące obok twarze. Ponieważ były tak piękne, ponieważ nie straciły blasku krajobrazu, lasów i błoni, i łąk, napawały jedynie smutkiem. Należały do kraju, a kraj był zawsze przeciwieństwem państwa. Kwitły rok w rok, nie potrzebowały niczego, aby rosnąć. Ten upór piękna tuż obok biedy jawił mi się czasami jako obojętność, ignorowanie ludzi.

Jeśli w państwie przeżycie stało się sensem istnienia, piękno kraju jest bólem.”