„Carle twierdził, że istoty ludzkie dzielą się na kowadła i młoty; jedni rodzą się, by zadawać ciosy, inni by je przyjmować.”

„Ciosy, które nawzajem sobie zadajemy, spadają na w własne nasze głowy.”

„Śmierć zadaje nam ciosy swoimi widłami. Aż do otrzeźwień wstającego w nas poranka.”

„Lepiej nie pieścić się z przeszłością. Liczą się nie te ciosy, które zadajemy, ale te, które zdołamy znieść.”

„Armia nieposiadająca zboża i zapasów zostanie pokonana bez zadawania ciosu.”

„My, istoty ludzkie, nawet jeśli pozostaniemy dalej, jedni bardziej, inni mniej, takimi zwierzętami jak przedtem, mamy jednak w sobie jakieś dobre uczucia, czasem nawet resztkę albo zaczyn szacunku do samych siebie.”

„Ten, kto nigdy nie upadł, nie wie, jak się podnieść. Zbyt mocno koncentrowałem się na zadawaniu ciosów i przez to przegrałem.”

„Istoty ludzkie nie rodzą się raz na zawsze w dniu, w którym matki wydają je na świat, ale życie zmusza je do ponownego i wielokrotnego rodzenia samych siebie.”

„Czasem musimy zadać cios pierwsi, zanim inni go nam zadadzą.”

„W innych filmach na ogół to ja obrywałem, ale nie w tym przypadku. Dobrze się bawiłem podczas treningu sztuk walki z Chadem i Dave’em, którzy koordynowali pracę kaskaderów. To prawdziwi twardziele. Przepuścili mnie przez wyżymaczkę podczas treningu. Po godzinie zadawania ciosów i kopania jesteś naprawdę zmęczony. Nie chciałem zadawać im ciosów. To oni mieli ze mną problem, bo ja myślałem sobie „Nie chcę skrzywdzić tych facetów”. Oni po prostu robili, co do nich należy, i chcieli, żebym na przykład zadał im cios w brzuch. Nie mieli żadnych ochraniaczy. A ja chyba zbytnio sobie schlebiałem, myśląc, że moje ciosy są silne. Więc zaczęliśmy od małego sparringu. Oni zadawali mi lekkie ciosy, coś w rodzaju „No, oddaj mi!” A ja na to „Nie, nie” a oni znowu. W końcu zacząłem zadawać mi ciosy, a oni na to „Dobrze. Tak trzymaj”. Było tak „Czuję twój gniew”. Próbowali mnie sprowokować.”