„I był Beskid i były słowa
Zanurzone po pępki w cerkwi baniach
rozłożyście złotych
smagających się wiatrem do krwi.”

„Rumieńce lata pobladły,
liść złoty z wiatrem mknie.
I klonom ręce opadły,
i mnie…”

„Słowo to zimny powiew, nagłego wiatru w przestworze.”

„Słowo krew jest nieobecne w wierszu,
kiedy krew wisi w powietrzu.”

„Są sny zemsty i krwi stłumione żydowskim fałszem, to szept „nocy i mgły”, aryjskim powraca wiatrem”

„W tej dwoistości
jest synchronizacja.
krew za słowo.”

„Całuję Cię w metafizyczny pępek.”

„Cnota – czcze słowo. Gdzież jest krzyż Golgoty?
Jest Bóg na świecie… O! jest! – Cielec złoty!”

„Nie ma najwyraźniej takiej miejscowości, która nie byłaby pępkiem świata.”

„(…) promień słońca wchodził przez szybę i oblewał jasnością złotą, rozczochraną główkę dziecka i twarz, w której nie zostało kropli krwi.”