„Niechęć Polaków do dubbingu wynika przede wszystkim z doświadczeń związanych z kiepskim dubbingiem telewizyjnym. Trzeba podkreślić, że dubbing telewizyjny jest zupełnie inną dziedziną niż dubbing do filmów pełnometrażowych. Niektóre telewizje starały się także na początku lat 90. dubbingować filmy i seriale aktorskie. Efekt tego był niejednokrotnie mizerny. Niestety, nie da się zrobić dobrego dubbingu za mizerne pieniądze. Dobry dubbing po prostu kosztuje. Nie można zmusić na przykład znakomitego aktora, żeby za kiepskie pieniądze traktował dubbing inaczej niż kolejną chałturę.”

— Bartosz Wierzbięta

Źródło: wywiad, 2002 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=9771

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 21 maja 2020. Historia

Tematy

pieniądze , telewizja , aktor , przykład , doświadczenie , początek , efekt , inny , dobry , prosty , staranie , chęć , zrobienie , niektóry , traktowanie , dziedzina

Bartosz Wierzbięta 3

polski tłumacz, dialogista 1974

Podobne cytaty

„Jest to jedna z form pracy zawodowej, która ją również w pewien sposób ubarwia. Aczkolwiek, podobnie jak i w innych przypadkach, wymaga ona od aktora odpowiedniej techniki. W dubbingu, jak czasami słyszę, nie każdy może się odnaleźć. Niektórzy twierdzą wręcz, że nie są w stanie tej techniki opanować. Rzeczywiście jest ona dość specyficzna, trzeba tu i słuchać i widzieć, grać, mówić jednocześnie, gdyż na tym to właśnie polega. Ja sam mimo wszystko bardzo lubię dubbing.”

Krzysztof Tyniec (1956) aktor polski

o dubbingu.
Źródło: Wywiad, 2007 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=37797

„Mam ideę przewodnią być aktorem wszechstronnym. Pracuję w dubbingu, filmie, telewizji, na estradzie, gdzie tylko można. Owa różnorodność upiększa ten zawód, jest ciekawszy, udowadnia, że nie jestem miernotą, która potrafi zagrać tylko jedną rzecz.”

Mariusz Czajka (1961) aktor polski

Źródło: „Tygodnik Ciechanowski”, 11 sierpnia 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/30lat.htm

„Reżyser dubbingu, jak każdy człowiek pracujący z ludźmi powinien być nieco przesunięty, czyli nieco szalony. Absolutnie to jest pierwsza rzecz. Reżyser powinien mieć abstrakcyjne poczucie humoru, ponieważ to jest wszystko abstrakcja gdy na ekranie lama mówi, czy osioł mówi, czy potwór w dziecięcej wyobraźni mówi, to nie jest prawda, no nie? Reżyser musi kochać aktorów, swoją pracę i mieć doświadczenie aktorskie.”

Joanna Wizmur (1957–2008) aktorka polska, reżyser wersji dubbingowanych

Źródło: Wywiad, wrzesień 2005 http://www.dubbing.pl/wywiady/wizmurjoanna/

„Przede wszystkim Zośka była utalentowaną reżyserką dubbingową i bardzo dobrym człowiekiem. Była bardzo bystrą, inteligentną, wygadaną, bardzo dobrze wiedziała czego chce. To co się działo w studiu, to wszystko czuła i miała w jednym palcu. Czuła ogólny wyraz tego co się działo w dubbingu, miała świetne poczucie rytmu i całą tą technikę. Bardzo mi przypominała Olgę Lipińską – właściwą osobę na właściwym miejscu. Chwała Zośce (…).”

Barbara Wrzesińska (1938) polska aktorka

o Zofii Dybowskiej-Aleksandrowicz.
Źródło: dubbing.pl, marzec 2012 http://www.dubbing.pl/wywiady/

„Wtedy się dubbingowało filmy fabularne, przede wszystkim, dubbingowało się filmy, które miały jakąś wartość nawet jeśli nie była to wartość wielce artystyczna, to wartość na pewno mieli aktorzy, którzy tam grali, wybitni aktorzy, albo jakiś wybitny reżyser który to robił. Teraz wszystko się zmieniło. Filmy są czytane przez lektora albo wyświetlane na dużym ekranie z napisami. Trochę mi tego szkoda. Z jednej strony jest fajnie usłyszeć oryginalny głos tego aktora ale z drugiej strony nie musisz śledzić, tu czytać, tu wyłapywać, tylko też masz do czynienia z dwiema kreacjami: jedną – aktora angielskiego, amerykańskiego czy też francuskiego a drugą – aktora polskiego. W tamtych czasach dubbingowali bardzo wybitni polscy aktorzy – Krzysiek Kolberger był w swoim czasie królem dubbingu i rzeczywiście był w tym wspaniały.”

Barbara Wrzesińska (1938) polska aktorka

Źródło: dubbing.pl, marzec 2012 http://www.dubbing.pl/wywiady/

„To bardzo ciężka praca, niewielu aktorów jest w stanie jej podołać. Dochodzą rzeczy techniczne, kiedy trzeba trafić w tzw. kłapy. Na Zachodzie aktorzy nawet nie rozumieją czasami, co to jest, bo animacja jest zrobiona pod usta bohatera. Oryginał mówi, gra tekst. A u nas ja muszę wiedzieć, gdzie skończyć, jak przedłużyć, oddać tym wszystkim charakter postaci. Dubbing jest piekielnie trudny. Mam w nim wieloletnie doświadczenie, opanowaną technikę, więc mogę się skupić na wyrazie, który uda się raz lepiej, raz gorzej.”

Zbigniew Suszyński (1961) aktor polski

o dubbingu.
Źródło: Adrianna Ośmiałowska, Teatr to dla mnie podstawa, „Gazeta Pomorska” nr 127, 4 czerwca 2005 http://www.e-teatr.pl/en/artykuly/13128.html

„W sumie dubbing to trudna praca. Aby zagrać, trzeba umieć przede wszystkim dobrze czytać, oprócz tego trzeba mieć dużą bystrość w ogarnięciu spraw technicznych. Stojąc w pomieszczeniu z mikrofonem, mamy przed sobą lampeczkę i tekścik, a przed nosem ekran telewizyjny albo kinowy. Na ekranie tym mamy tzw. time-code, czyli cyferki na dole wskazujące minuty oraz sekundy. Nagrywając coś, musimy wejść równo z time-code'em, patrząc na tekst oraz na kłapnięcia trzeba wypowiedzieć daną kwestię, która znajduje się w tekście. To jest trudne i czasem są jakieś zabawne sceny podczas nagrań, które rozładowują to napięcie i przyczyniają się do lepszej współpracy nagrywającego aktora z reżyserem nagrania.”

Mariusz Czajka (1961) aktor polski

Źródło: Wywiad, wrzesień 2005 http://www.dubbing.pl/wywiady/czajkamariusz/

„Pierwszy raz zetknąłem się z dubbingiem, będąc w zespole Fasolki. Najwidoczniej poszukiwano dziecięcych głosów, więc ktoś z produkcji zgłosił się do Fasolek, wybrano mnie i tak pierwszy raz znalazłem się w studio. Był początek lat 90., miałem z 7 lat i zaproszono mnie do roli prosiaczka w Kubusiu Puchatku. Zamiast dubbingować, zacząłem powtarzać to samo co mówi postać po angielsku… Chyba nie byłem rozgarniętym dzieckiem, więc współpraca się zakończyła i wróciłem do śpiewania w Fasolkach. Po kilku latach z castingu dostałem się do Teatru Polskiego Radia, gdzie najpierw uczyłem się pod okiem Jana Warenyci, a potem nagrywałem słuchowiska. Na stanowisku kierownika produkcji, pracował tam Romuald Cieślak, który wyłowił mnie do studia Master Film. Potem już poszło. Byłem sprawny i elastyczny, poza tym umiałem już pracować z mikrofonem, więc zacząłem grać w innych studiach.”

Grzegorz Drojewski (1983)

Źródło: wywiad, styczeń 2011 http://www.dubbing.pl/wywiady/

„Miałam na początku takie szczęście lub nieszczęście, że w większości filmów byłam obsadzana w rolach księżniczek. No i jak to księżniczki – są to zazwyczaj cukierkowe postacie, których zadaniem jest oczarować widza swoją urodą i delikatnością. Zatem rola o niewielkim zakresie warsztatu aktorskiego. Ale po 2–3 latach grania w dubbingu zaczęto mi dawać postacie charakterystyczne. Jedna z takich moich ulubionych postaci to Helga z serialu Hej, Arnold! emitowanym przez Canal Plus. Grałam tam kilkunastoletnią dziewczynkę o bardzo chrapliwym głosie, bardzo krzykliwą, taką małą złośnicę. Przyznam się, że jest to jedna z takich postaci, która dała mi pole do aktorskiego popisu. Helga to bardzo barwna postać o różnych odcieniach: raz wścieka się i piekli, a innym razem jest słodka jak miód, raz nienawidzi i robi przykrość każdej napotkanej osobie a raz jest aniołem zakochanym w swym koledze z klasy. Taka rola to naprawdę sama przyjemność i satysfakcja.”

Olga Bończyk (1968) polska aktorka i wokalistka

Źródło: Wywiad, wrzesień 2005 http://www.dubbing.pl/wywiady/bonczykolga/

„W 1998 roku z własnej i nieprzymuszonej woli wpakowałam się pod tramwaj. Jechałam do firmy dubbingowej Master Film, w której przez dziesięć lat pracowałam jako reżyser dubbingu. Miałam dużo czasu, ale pojechałam nietypową drogą. Nieopodal Dworca Centralnego wpadłam w ogromny korek. Stałam półtorej godziny, w końcu pomyślałam, że zrobię zawrotkę. Kiedy ruszyłam, od mojej lewej strony wjechał we mnie tramwaj. Samochód został sprasowany, ja też. Dziura w głowie, krwiaki na mózgu, poturbowany obojczyk, łopatka, obie kości kulszowe… Koledzy śmiali się: ty to masz szczęście do telewizji. Czekając na mnie włączyli telewizyjny Kurier Warszawski i zobaczyli wypadek. Telewizja przyjechała pierwsza. Po niej straż, która mnie wyrzynała z blachy, potem policja, a na końcu pogotowie ratunkowe. Nic nie pamiętam.(…) Ten wypadek powiedział mi coś ważnego: żeby nie żyć za szybko. Robić tyle, ile się może. Cieszyć się każdym dniem życia. Każdym faktem. Codziennie budzę się i mówię: dziękuję ci, Boże.”

Ilona Kuśmierska (1948) aktorka polska

Źródło: „Kurier Lubelski”, 28 grudnia 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/postawilamna.htm

Tematy

Bartosz Wierzbięta 3

Podobne cytaty

Pokrewne tematy