„Poezja i proza to jest mój teatr. Występują w nim postaci z ulicy, ludzie na pograniczu upadku, których nazywam ludźmi „na murku.””

„Rzeczywistość przedmiotowa i podmiotowa doznaje w zdaniu poetyckim gruntownego przekształcenia i im głębiej sięga to przekształcenie, tym bliżej jesteśmy piękna zdania; nic nie jest bardziej obce poezji niż nazywanie rzeczy po imieniu; im dalej od imienia, tym dalej od prozy, tym bliżej poezji. I to jest jedyne uzasadnione rozróżnienie między obiema dziedzinami literatury: proza nazywa, poezja pseudonimuje. (…) Rozwój poezji polega na tym, że słowny ekwiwalent oddala się coraz bardziej od imienia rzeczy.”

„Proza dnia to kobieca poezja.”

„Bardzo mnie interesują ludzie, którzy są z marginesu, z pogranicza – wolę zresztą nazywać ich „pierwszymi aktorami miasta.””

„Twoja kampania to poezja, twoje rządy to proza.”

„Poezję spotykamy w tym życiu jedynie przypadkiem, zaś egzystencją jest li tylko nikczemna proza.”

„W małżeństwie tylko pierwszych sześć tygodni to poezja. Dalej następuje proza, często z dramatycznymi akcentami.”

„Porządnymi ludźmi nazywa się zazwyczaj tych ludzi, którzy postępują tak jak wszyscy inni.”

„Ludzie zawsze smucą się lub cieszą i nie ma takiej godziny, gdzie by ktoś nie śmiał się lub nie wzdychał. Cały zaś bieg historii polega na tym, że gdy więcej jest radości między ludźmi, mówimy – państwo kwitnie, a gdy częściej płyną łzy, nazywamy to upadkiem.”

„Jako dziecko błąkałam się po zakamarkach teatru, w którym grał mój tato. Potem sama, jako dziecko, w teatrze występowałam. Przez lata granie przeplatało się z moim codziennym życiem, więc dziwne byłoby gdybym nie spróbowała. Kiedy, za pierwszym razem, nie dostałam się do szkoły teatralnej, odezwały się we mnie diabliki ambicji. Teraz, kiedy jestem już prawie na mecie teatralnej szkoły, dopiero zaczynam odkrywać, jak bliskim mojej duszy środkiem wyrazu jest kreowanie postaci.”