„Kocham panią Zofię (…). A właściwie nie kocham jej – co za głupstwo – tylko mam do niej zawsze ciekawość, ponieważ jest tak innym jak ja, tak zamkniętym na sobie samej człowiekiem. Zawsze mi się zdaje, że powinna się drugi raz narodzić, ale to nigdy nie nastąpi.”

„Luka, ja cię kocham. Wiem, że mnie kochasz, ale przecież nie za to. Kocham za wszystko. Gdybyś kochał za wszystko, nie kochałbyś mnie wcale. Zostań ze mną na zawsze. Nigdy z nikim nie można być na zawsze. Dopóki nie spróbujesz to nie przekonasz się, że można. Bernard, to nie jest możliwe.”

„Warszawa jest dla mnie jak taka stara, brzydka żona. Nie kocham jej, nie lubię, nie podoba mi się i nigdy nie podobała, ale przecież zawsze do niej wracam. Wracam, choć mam na świecie rozsiane różne kochanki, z którymi właściwie mogłabym się ożenić. Ale nie żenię się.”

„Trzeba żyć jak nowo narodzony anioł, jak kobieta, która kocha, lub jak człowiek, który ma umrzeć.”

„Panie, kocham Cię! Daj, abym Cię kochał i nigdy kochać nie przestawał.”

„Można kochać i chodzić samemu po ciemku. Z przyjaźnią jest inaczej – ta zawsze wzajemna.”

„Kochać – to znaczy narodzić się.”

„Kto naprawdę kocha, prawie nigdy nie pozna, kiedy ten drugi przestał kochać.”

„Kochać to nie znaczy zawsze to samo,
Można kochać tak lekko, można kochać bez granic.
Kochać, żeby wszędzie i zawsze być razem,
Wierzyć, że jest dobrze, gdy jesteśmy sami.”

„Być kochanym i oddawać innym miłość uznawałem zawsze za podstawowe dla życia.”