„(…) uświadomiłam sobie, że mieszkam w kraju bajecznie pięknym. Dotąd nie dostrzegałam jego urody. Wszystko wydawało się oczywiste: góry jak góry, morze jak morze, domki jak domki… Musiałam nań spojrzeć cudzymi, świeżymi oczyma.”

„Świecące niebo, złote gwiazdy, góry, morze i migocząca dal, łąki pełne kwiatów, drzewa w rozkwicie – wszystko jest odbiciem boskiej dobroci.”

„To, co nazywam metaforą, nie istnieje wyłącznie w języku. Język to wierzchołek góry lodowej, metafory znajdują się w mózgu. Myślimy za pomocą metafor. Moralność też wyraża się w metaforach.”

„Włosy złote ma jak… jak…
W oczach jej gra czarne morze.”

„Kraju gór, kraju rzek, kraju pól, kraju katedr, kraju młotów, świetnej przyszłości. Tyś narodem wielkich synów, ty masz wyczucie piękna, pełna sławy Austrio…”

„Moralność świata wydawała się rozpaczliwym snem, który w tej gęstej i cuchnącej dżungli nie miał najmniejszej szansy.”

„Wydawało mi się czasem, że jeśli społeczeństwa różnią się obyczajami, to moralność polityków jest wszędzie taka sama.”

„Uściśnijmy noże
I dalej za morze
Krwi!
Za czerwone morze!”

„Tutaj morze się zbiera ze swoimi wodami, Morze Tasmańskie.”

„Nie patrzę na moralność postaci, które gram – patrzę na moralność dzieła, w którym biorę udział.”