„Strasznie dziwna ta Warszawa
Ciągły w niej krzyk, ciągła wrzawa.”

„Prawdziwy czyn nie czyni wrzawy.”

„W swym dziele jesteś dziwny, lepisz nas w bardzo szczególny sposób, bo jesteśmy sobą do szpiku kości, uparci jak osły albo jacy tam sobie chcemy, a potem ciągle dajesz nam do zrozumienia, że nie tacy powinniśmy być, nie tacy, jakimi nas stworzyłeś.”

„Nad partią szachów siedzi pochylony
dziwny poeta z dalekiego kraju,
w którym się straszne dzisiaj dzieją rzeczy.”

„Gdy żegnamy się z ukochanym, chociaż nęka nas straszny żal, doznajemy zarazem dziwnego uczucia ulgi, wyzwolenia.”

„Generalnie żyjemy w jakieś dziwnej cywilizacji, która coś ciągle udaje i wmawia ludziom różne rzeczy. Manipuluje nimi, chociażby takim znamiennym hasłem: „Bądź sobą, wybierz…” Bądź sobą, ale wybierz to, co my ci każemy. Jedno przeczy drugiemu.”

„Na stadionie wrzawa, nikt nie stoi, nikt nie siedzi, wszyscy stoją!”

„Rzeczywistości – strasznej, oszalałej –
Dziwna nieśmiałość zadawała kłam,
Jak dziwka nas bezwstydnie zdobywała,
Na kłódkę zamykając usta nam.”

„Skutek, jaki śmierć wywiera na żywych, jest zawsze dziwny, a często straszny poprzez spustoszenie, jakie sieje wśród niewinnych pragnień.”

„I podniosła się wrzawa! I wiwaty zagrzmiały!
I ktokolwiek to widział, najpierw stał oniemiały.”