„Może więc dziennikarz?
– Tych mamy już dość, mój tombakowy Jakubie Mojsiejowiczu. Nie powinniśmy dopuszczać do tego, by nasi agents d’influence spotykali się zbyt często. Nie mogliby się wtedy powstrzymać od śmiechu.”

„Mój ból może być powodem czyjegoś śmiechu.
Ale mój śmiech nigdy nie może być przyczyną czyjegoś bólu.”

„Śmiech jest rzeczą zbyt poważną. Szanuję go tak samo jak moja publiczność.”

„Nie dopuszczamy żadnych geniuszy do naszego Studia.”

„Wielkie systemy dają spokój duszy, a jeśli czujemy, że zaczyna ogarniać nas rozpacz, powinniśmy natychmiast z niczego stworzyć nasz własny system, a wtedy przynajmniej będziemy się mogli powiesić na własnoręcznie wykonanej szubienicy.”

„Ani myślę. Dla mnie to zbyt niebezpieczne. Dolores wybuchnęła śmiechem.
– On tak naprawdę uważa – rzekł Hollmann.
– To, czego nie opanowało się w zupełności, zawsze jest niebezpieczne.
– A jeśli się opanowało – spytała Lilian.
– Wtedy jest jeszcze bardziej niebezpiecznie – odpowiedział Clerfayt.”

„Śmiech pomaga w walce o demokrację. Dopóki możemy się śmiać, jesteśmy wolni. Dyktatorzy boją się śmiechu.”

„Ja nie pozwolę na stworzenie takiej oto sytuacji, w której dziennikarze i dziennikarki niuchają mój oddech.”

„Nie możemy uciec przed naszym przeznaczeniem, nie powinniśmy nawet tego próbować. Przywództwo wolnego świata zostało powierzone nam 200 lat temu w małej sali w Filadelfii.”

„Dziennikarz: Byłeś już zakochany?
Zbigniew Bartman: Nie. Tak na poważnie jeszcze się nie zakochałem. Nie spotkałem w życiu osoby, która byłaby warta mojego uczucia, dla której mógłbym się poświęcić.”