„Trzeba być mądrym, aby myśleć jasno, ale można głęboko myśleć i być całkiem szalonym.”

„Lepiej czasami nie myśleć wcale niż myśleć głęboko i błądzić.”

„Głupiec myśli, że jest mądry, ale mądry wie, że jest głupcem.”

„Miłość i nienawiść wyczerpują umysł, nie pozwalają jasno myśleć.”

„Żaden facet nie jest w stanie jasno myśleć, dopóki się nie odspermi (…).”

„Nie rozumiem tej etykietki „ślicznego wokalisty”. Myślałem, że ludzie mnie lubią, bo jestem szalonym dupkiem.”

„Myśli wypowiedziane głęboko zapadały nie tylko w umysłach, ale i w sercach (…)”

„W małżeństwie ludzie się zmieniają. Przestają myśleć pięknie, zaczynają myśleć mądrze.”

„W zasadzie myślę, że są całkiem nieznośni. Geniusze bardzo dużo mówią, nieprawdaż? Cóż za zły nawyk! I zawsze myślą o sobie, kiedy ja chcę, żeby myśleli o mnie!”

„Otóż jeżeli powyższe uwagi są słuszne, uwalniają nas one w znacznej mierze od obowiązku łamania sobie głowy nad tym, co właściwie myśli autor filozoficzny piszący stylem niejasnym. Odgadywanie jego myśli tylko wtedy przedstawiać będzie rzecz godną wysiłku, jeżeli skądinąd nabyliśmy przekonania, że myśli jasno, że więc niejasność stylu pochodzi w danym wypadku ze skażenia tekstu albo z pośpiechu w spisywaniu dzieła. Jeżeli zaś nie mamy tego przekonania, wtedy możemy spokojnie przyjąć, że autor nie umiejący myśli swych wyrazić jasno nie umie też myśleć jasno, że więc jego myśli nie zasługują na to, by silić się na ich odgadywanie.”