„Na starość już się tak nie boję śmierci jak wtedy, gdy byłem w pełni życia.”

„Nie ma człowieka, który się niczego nie boi. Oprócz tego, że, jak każdy, martwię się też o zdrowie moich najbliższych, to boję się samotności na starość. Boję się, że nie znajdę osoby, z którą będę mógł spędzić resztę życia.”

„Jedyna rzecz, której się boję, to starość. Nienawidzę jej.”

„Śmierć czyha na nas w pełni życia.”

„Uważam, że człowiekiem w pełni można zostać dopiero, jeśli poradzi się sobie z porażką. Jeśli mam być w pełni politykiem, myślę, że muszę przegrać kilka wyborów. Nie będę dobrym politykiem, jeśli nie przegram wyborów. Tak się buduje osobowość. Nie boję się przegrywać. To jest część życia.”

„Ludzie boją się śmierci, a mnie coś podpowiada, że jest to najpiękniejszy moment życia.”

„Wielka prawdziwa miłość ujawni swą pełną siłę tylko wtedy, jeżeli z dwojga kochanków, słabych ludzi, zdoła stworzyć istoty, które nie boją się ani zmian, ani nieszczęść, ani rozstań, ani chorób, ani życia, ani śmierci.”

„Bo na starość różnie bywa. Śmierć zaglądnie w oczy, to wtedy i magister człowiek, i inżynier człowiek. Wtedy z życia niby z drzewa jesienią wszystkie liście opadną i jak goły pień człowiek zostaje. Wtedy już nie w świat go ciągnie, ale z powrotem do tej ziemi, gdzie urodził się, z której wyrósł, bo to jedyna jego ziemia na tym świecie. I nawet grób w tej ziemi jakby domem mu był.”

„Obawiam się, że z niczego, ot tak, nagle może mi się zdarzyć udar czy wylew. O śmierci w sposób dramatyczny nie myślę, natomiast boję się sytuacji, gdybym przestał być panem samego siebie i popadł w zależność. A sytuacja, że jest się w pełni świadomym i w pełni zależnym, to już prawdziwy dramat.”

„Nie boję się innych ludzi, chorób ani śmierci, chociaż oczywiście odejście bliskiej osoby byłoby dla mnie traumatycznym przeżyciem. Tak naprawdę boję się chyba tylko Boga i tego, że kiedyś będę musiał rozliczyć się z nim za wszystkie swoje grzechy.”