„Jesteś wrażliwy – powiedziała cicho.”

„Jesteś dobrym, wrażliwym człowiekiem. I nie ma w tym nic złego: mężczyzna nie musi się wstydzić swojej dobroci.”

„Wiesz, jesteś bardzo ładna dziewczyna – powiedział miękkim, cichym głosem.
To dopiero teraz to zauważył? Jak jest ciemno?
– Istotnie, w tym zielonym świetle muszę być szczególnie piękna. Jak świętej pamięci nieboszczka.”

„Urszula – mówi Zenek cicho, zbliżając twarz do jej twarzy. – Ty jesteś jedyna na świecie.”

„Powiedz mi, co jesz, a ja ci powiem, kim jesteś.”

„Jesteś taką samą istotą jak ja. Jesteśmy potworami i możemy sobie pozwolić na drobne gesty czułości. Kimże są moi goście, jeśli nie czułymi, wrażliwymi istotami?”

„To dziwny świat – powiedziałam cicho, bardziej do siebie niż do niego.
– Jak żaden inny – przytaknął.”

„Powiedz mi, kim są twoi przyjaciele, a powiem ci, kim jesteś.”

„Duszyczką jesteś, dźwigającą trupa – powiedział Epiktet.”

„Na początku zgrupowania, drugiego stycznia, powiedzieliśmy sobie o kilku rzeczach. To tak jak w małżeństwie. Są dni fajne, ale są też i te „ciche”. Mówisz sobie, że to już tyle lat… Patrzysz, a tam fajna dziewczyna idzie. A zapominasz, że masz w domu księżniczkę. Z nami też tak trochę jest. Jeżeli jesteś dwa tygodnie czy miesiąc ze sobą, to niestety – przez ten miesiąc musisz się kochać. A są dni, że nie możesz na siebie już patrzeć, ale mimo wszystko następnego dnia znowu jesteś razem.”