„- Wiesz, Tsukuru – głos Eri wydobywał się spomiędzy jej palców. - Mam do ciebie prośbę.
- Jaką?
- Czy mógłbyś mnie przytulić?
Tsukuru pomógł jej wstać i objął ją. Dwie duże piersi przylgnęły do niego jak jakiś dowód. Na plecach czuł ciepło jej dłoni. Miękki, mokry policzek dotknął jej szyi.
- Myślę, że już nigdy nie będę mogła wrócić do Japonii – wyszeptała. Jej ciepły, wilgotny oddech musnął jego ucho. - Bo wszystko by mi przypominało Yuzu. I nasze…
Tsukuru nic nie powiedział, tylko mocniej ją objął.
Stali tak objęci, prawdopodobnie widoczni przez otwarte okno. Ktoś mógł tamtędy przechodzić. Edvard z dziećmi mógł w każdej chwili wrócić. Ale takie rzeczy nie miały znaczenia. Niech ludzie sobie myślą, co chcą. Musieli się tu teraz obejmować ze wszystkich sił. Musieli się zbliżyć i razem odegnać długi cień złego ducha. Prawdopodobnie Tsukuru po to tu przyjechał.
Bardzo długo – ile to mogło trwać? - stali tak blisko siebie. Biała firanka nadal nieregularnie kołysała się na wietrze, policzki Eri nadal były mokre, a Alfred Brendel nadal grał utwory z "Roku drugiego. Włochy: Sonet Petrarki nr 47" i "Sonet Petrarki nr 104". Tsukuru dokładnie je wszystkie pamiętał. Mógłby je zanucić z pamięci. Po raz pierwszy zdał sobie sprawę, jak głęboko wsłuchiwał się w nie sercem.
Nic więcej nie mówili. Słowa nie miały mocy. Jak tancerze, którzy przestali się poruszać, stali tylko cicho objęci, poddając się nurtowi czasu. Był to czas, w którym mieszały się przeszłość, teraźniejszość i prawdopodobnie także trochę przyszłości. Między ich ciałami nie było luk, jej ciepły oddech w regularnych odstępach owiewał jej szyję. Tsukuru zamknął oczy i poddając się brzmieniu muzyki, wsłuchiwał się w odgłos bicia serca Eri, który nakładał się na stukot małej łódki uderzającej o pomost.”

— Haruki Murakami

色彩を持たない多崎つくると、彼の巡礼の年

Ostatnia aktualizacja 22 maja 2020. Historia

Tematy

studio , miękki , oko , myśl , ciepło , myślenie , duch , ciało , dziecko , biały , rzeczy , mieszać , ty , słowo , znaczenie , otwarcie , głos , oddech , serce , nadal , grać , czuć , dzieci , ludzie , okno , czas , dotknąć , sprawa , przeszłość , przyszłość , przechodzić , policzek , cichy , ucho , ktoś , dowód , moc , luka , powiedzieć , cień , prośba , zamknięcie , małe , odgłos , mienie , trwanie , nasi , utwór , pierwszy , sonet , mówić , tancerz , łódka , drugi , brzmienie

Haruki Murakami 81

pisarz japoński 1949

Podobne cytaty

„Myślisz, że wystarczy kogoś mocno tulić, żeby być blisko niego. Myślisz, że możesz kogoś przytulić tak mocno, że odciśnie się w tobie i będziesz go czuć, nawet gdy już się od ciebie odsunie.”

Rainbow Rowell książka Eleonora i Park

Eleonora i Park
Źródło: rozdział 54

„Bawiłem się także myślą o tym, by z zaplecza teatru wydobywał się głos Boga…
Aktorka grająca Celię mogłaby zapytać, dlaczego Bóg ulokował ją na ziemi. I wtedy z zaplecza teatru mógłby zagrzmieć głos:
– Żebyś pomogła w rozmnażaniu gatunku. Tak naprawdę to nic poza tym mnie nie interesuje. Cała reszta to tylko zbędna dekoracja.”

Kurt Vonnegut (1922–2007) amerykański pisarz i publicysta

Rysio snajper

„Bo jak długo można tęsknić za człowiekiem, o którym wiesz, że już nigdy do ciebie nie wróci?”

Wojciech Tochman (1969) polski dziennikarz

Jakbyś kamień jadła

„Nigdy nie myślałem o tym i mam nadzieję, że do ostatniego oddechu nie będę o tym myślał. Jeśli w tej chwili ludzie myśleliby o swoich nekrologach, to zaczną się bać, nie dokonają wielu rzeczy i stracą żywotność. Liczę więc, że pomożesz mi zachować tę nadzieję.”

Olof Palme (1927–1986) polityk szwedzki

zapytany, jak chciałby zostać zapamiętany po śmierci.
Źródło: Wywiad z Davidem Forstem z 1968 roku https://www.youtube.com/watch?v=yLfBDHsfMPI

„Ciemność jest nieostrożna i zostawia po sobie mnóstwo niechlujnych dowodów rzeczowych oraz niemych świadków, jeszcze nigdy nie przyłapano jej na gorącym uczynku. Prawdziwe motywy jej przestępstw nigdy nie zostają wyjaśnione; ciemność przypomina maniaka, który nie miał ani rodziców, ani dzieciństwa, dlatego sądowym psychiatrom i adwokatom brak punktów zaczepienia. Ciemność – to aksamitne okładki akt sądowych, ich miękkie, ale nie ciepłe dotknięcie odczuwalne jest, aż po ostatnia stronę.”

Renata Šerelytė (1970)

Imię w ciemności

„Nie chodź za mną dłużej, Judy – powiedział. Położył jej rękę na twarzy i czuł, jak puchaty policzek przyciska się do jej dłoni. – Nie będę nigdy z tobą i nic nie mogę na to poradzić. Będziesz się tylko upijać i złościć, ile razy mnie zobaczysz. Chciałbym to powiedzieć inaczej, ale po prostu nie umiem.
– Ale dlaczego? – powiedziała. – Dlaczego tak musi być?
– Nie wiem tego. Może po prostu dla tego, że wszyscy się mylą. Życie ludzkie jest pytaniem, a nie odpowiedzią. I do tego czasu, jeśli się tego nie zrozumie, nie można nic zrobić.
– A co trzeba zrobić, jeśli się to już zrozumie?
– Zastrzelić się.”

Marek Hłasko książka Palcie ryż każdego dnia

Palcie ryż każdego dnia

„Tych tragicznych zdjęć to ja nie robiłem, gdzie ludzie uciekali z tego Powiśla, błagali o pomoc. Ja nie mogłem tego fotografować, absolutnie. Jakiś człowiek nawet do mnie powiedział: dlaczego ty tego nie fotografujesz? Trzeba pomóc a nie fotografować.”

Jerzy Tomaszewski (1924–2016) artysta fotografik polski

Źródło: Zmarł Jerzy Tomaszewski ps. „Jur”. Robił zdjęcia w czasie powstania warszawskiego https://www.polskieradio.pl/5/3/Artykul/1575745,Zmarl-Jerzy-Tomaszewski-ps-Jur-Robil-zdjecia-w-czasie-Powstania-Warszawskiego, polskieradio.pl, 27 stycznia 2016.

„Zawsze mówię, że jeszcze nigdy nie powiedziałem ostatniego słowa.(…) Myślę, że jeszcze będę mógł pokazać, na co mnie stać.”

Henryk Gołębiewski (1956) polski aktor filmowy

Źródło: „Dziennik Zachodni”, 11 lutego 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jeszczen.htm

„Nie możemy się zgodzić z tak jawnym dowodem nędzy naszej egzystencji, jakim jest powszechność cierpienia.”

Jan Józef Szczepański (1919–2003) polski pisarz, reporter, eseista, scenarzysta filmowy, tłumacz, podróżnik

„Jestem szczęśliwa. Nigdy w całym swoim życiu nie czułam się tak dobrze. A ty?
– Ja? – Przytula ją do siebie. – Ja czuję się znakomicie.
– Tak, że mógłbyś dotknąć palcem nieba?
– Nie, nie tak.
– Jak to, nie tak?
– O wiele wyżej. Co najmniej trzy metry ponad niebem.”

Federico Moccia (1963)

Trzy metry nad niebem
Źródło: rozdział 62

Tematy

Haruki Murakami 81

Podobne cytaty

Pokrewne tematy