Witold Dąbrowski, właściwie Witold Sokół-Dąbrowski herbu Jastrzębiec – polski poeta, tłumacz literatury rosyjskiej, publicysta.
Witold Dąbrowski studiował polonistykę i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Studia skończył w 1955. Wraz z paroma kolegami założył Studencki Teatr Satyryków, który współprowadził do 1958.
Pierwsze wiersze wydrukował mając lat 17. Pierwszy tomik wierszy Rocznik 33 wydał w 1957. Następne zbiory to Koncert Hebanowy , Ognicha i Arrasowanie , za które otrzymał nagrodę PEN Clubu. Piąty tomik Portret trumienny został wydany po śmierci poety.
Współautor Antologii nowoczesnej poezji rosyjskiej 1880-1967 oraz antologii Symboliści i akmeiści rosyjscy
Współpracował z „Po Prostu” i „Sztandarem Młodych”. Na początku lat sześćdziesiątych objął redakcję pisma literackiego „Współczesność”.
Jako tłumacz przekładał przede wszystkim poezję rosyjską, ale również prozę. Tłumaczył Sołżenicyna , Bułhakowa i Okudżawę. Przy tłumaczeniach często współpracował z Ireną Lewandowską.
Przydomek „Sokół” pochodził od dziadka, inżyniera Aleksandra Dąbrowskiego, bojowca PPS, więźnia Pawiaka w latach 1905-1906. Skazanego następnie na katorgę i zesłanie. Ojciec – także Aleksander, oraz stryj Paweł działali w AK, więźniowie Pawiaka w latach 1942-1943.
Jako działacz opozycji był w 1976 sygnatariuszem Memoriału 101 – protestu ludzi nauki i kultury przeciw projektowanym zmianom w Konstytucji PRL. W konsekwencji otrzymał całkowity zakaz publikacji .
Od 5 lutego 1976 był rozpracowywany przez Wydział III KSMO w Warszawie .
Na początku maja 1978 roku na walnym zebraniu oddziału warszawskiego ZLP potępił z mównicy partię za prześladowanie pisarzy. Tydzień później, w nocy 9 na 10 maja, został w drodze do domu napadnięty i pobity przez nieznanych sprawców. Zmarł, nie odzyskawszy przytomności. Sprawców nigdy nie schwytano.
Źródło: Poezja, „Życie Literackie” 1956, nr 14 (1 kwietnia), s. 9 http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14804
