Kieran Scott cytaty

„Chłopcy są nieprzewidywalni. Może to nic nowego, ale zaczynam dochodzić do wniosku, że właśnie to jest w nich najfajniejsze.”

„Ratunku! Moja doradczyni zawodowa to wcielony diabeł.”

„Chłopcy nie mają problemu z zabieraniem ci jedzenia z talerza bez pytania.
Mówię ci, o WSZYSTKIM decyduje ich żołądek!”

„Gdy błysnął flesz, spojrzałam po dziewczynach i zaczęłam odczuwać dumę, o której mówiła nasz trenerka w korytarzu przed występem. Byłam dumna z tego, że zgrałyśmy się jako zespół, że przezwyciężyłyśmy nasze nieporozumienia i kłopoty. Dumna z tego, że dałyśmy popalić tym dupkom z West Wind. Ale najbardziej byłam dumna z tego, że wytrzymałam, że nadał byłam sobą.”

„Chłopcy tracą luz, kiedy stają twarzą w twarz z rodzicami.”

„Roztaczała wokół siebie intensywną woń papierosów i cynamonowej gumy do żucia, co wystarczało, aby rozmówcę przyprawić o mdłości.”

„Geniuszy nigdy nie docenia się za życia.”

„Chłopcy nie wiedzą, kiedy sobie odpuścić.”

„Chłopcy potrafią mówić o tym, co naprawdę czuje Po prostu musisz się znaleźć we właściwym miejscu i we właściwym czasie. A może być tą właściwą osobą.”

„Dla wszystkich cheerleaderek, gdziekolwiek jesteście.”

„Chłopcy potrafią cię uspokoić samym tonem głosu.”

„Chłopcy są humorzaści. Jakby miewali zespół napięcia przedmiesiączkowego.”

„Stypendium Victorii A. Treemont jest przeznaczone dla ucznia lub uczennicy ostatnich klas liceum w Ardsmore, którzy spełniają następujące warunki: średnia ocen przynajmniej dobra; głębokie zaangażowanie w życie szkoły i społeczności; trzy rekomendacje wydane przez grono nauczycielskie, przedstawicieli społeczności oraz rówieśników; pisemne umotywowanie swojego wniosku o otrzymanie stypendium; czystość duchowa i cielesna.
Eva zamrugała oczami. Ale czystość duchowa i cielesna? Czy to stypendium nie powinno trafić do klasztoru?”

„Cholera, jak to dobrze, że mnie tam nie było. Po raz pierwszy wydarzyło się coś, czego nie można zwalić na mnie.”

„Chłopców trudno rozszyfrować, jakbyśmy jeszcze tego nie wiedziały.”

„Była perłą ich roku. Za to jej chłopak, Shawn Littig, to klasowy bumelant. wiecznie się spóźniał, urywał z lekcji na papierosa, pyskował nauczycielom, żeby się popisać. Każdy wiedział, że to ostatni palant, ale Isabelle upierała się, że nikt go nie rozumie i nikt nie zna go tak, jak ona. Niestety, Vivi miała wrażenie, że jest na odwrót: wszyscy na świecie czytali w Shawnie jak w otwartej księdze – a ściślej mówiąc jak w wyjątkowo tandetnej książczynie – i tylko Isabelle miała klapki na oczach.”

“I missed you so much," she breathed.
I tilted my head back and put my hands on her shoulders. I could hardly believe this was happening. I was finally getting to touch her. To kiss her. It was all happening. "I missed you, too.”

“Megan thought.”

“No use dwelling on the past. What you do tomorrow and the next day and the day after that is what matters.”

“You can't make people listen to you. People only hear what they want to hear.”

“Boys do tell you how they really feel. I think you just have to be in the right place at the right time or maybe be the right person”

“I laughed as we turned in a tight circle… "Tonight you're all mine."

Jake smiled but looked me dead in the eye. "No. From now on."

My heart skipped. "What?"

"Yours," he said simply, "from now on.”

“Half delirious, I slipped my hands around Whit's thick neck. The second Idid he got confident. His mouth moved over mine in a rough, unpracticed, awkward back-and-forth motion, so fast it was as if he was trying to create fire with our lips.”