Jan Twardowski: Na czasie cytaty (strona 2)

„Małe wielkie nieszczęścia potrzebne do szczęścia.”

„Nauka, wbrew utartemu mniemaniu, jest raczej ciągłą, twórczą niepewnością, a nie zbiorem pewników.”

„Wierzyć to znaczy ufać kiedy cudów nie ma.”

„Są i tacy co się na zawsze kochają i dopiero dlatego nie mogą być razem”

„Jako ksiądz żyję w dwóch światach: zewnętrznym – mediów, które mówią o zarażonym, nieprawdziwym, okropnym świecie ludzkich grzechów, i wewnętrznym – ludzkich wyznań, spowiedzi. Wiem, że jeśli nawet człowiek odchodzi od Boga – męczy się. Jest krzyż wiary i niewiary.”

„Wiersze nie przeszkadzają w moim posługiwaniu. Próbuję przekazać przeżycia religijne, zadziwić i zachwycić Bogiem. Mają swoje posłannictwo, torują na swój sposób drogę łasce.”

„To co nie logiczne prowadzi do wiary.”

„Nierówni potrzebują siebie,
im najłatwiej zrozumieć że każdy jest dla wszystkich
i odczytywać całość.”

„Wiara to jest ciągłe szukanie, ciągłe wątpliwości, wiara nie oznacza kamiennego spokoju, braku rozdarcia. W tym także jest podobna do miłości. Nawet wiara prosta nie istnieje bez niepokoju.”

„Miłość oddala bo za bardzo zbliża.”

„Kiedyś zarzucano Jezusowi, że się nie uśmiechał. Moim zdaniem, wiele Jego zachowań i opowieści jest pełnych humoru. Na przykład taka opowieść o celniku, który wlazł na drzewo. Chciał zobaczyć Pana Jezusa, nie mógł się przecisnąć. Był bogaty, mógł dać łapówkę, toby go przepuścili. Ale on, jak nieśmiały zakochany, wdrapał się na drzewo i z daleka na Niego patrzył. Ten wyższy urzędnik, który wpakował się na gałąź, to jest przecież swoisty dowcip, uśmiech Pana Jezusa. Może nie znamy Jezusa zaśmiewającego się, ale pogodnego – na pewno.”

„Wiersze, dobre wiersze są, muszą być poszukiwaniem tajemnicy, a więc muszą dotykać tematu Boga, ludzkiego życia i śmierci. Jak Modlitwa.”

„Życzmy sobie pomyślności Bożej, czyli tego, żeby wszystko działo się po myśli Pana Boga.”

„Piękno – to po prostu jego nieobecność, dzieło aż tak wielkie że anonimowe.”

„Tylko maluchom nie nudziło się w czasie kazania (…)
oswajali sterczące z ławek zdechłe parasole z zawistnimi łapkami
klękali nad upuszczonym przez babcię futerałem jak szczypawką (…)
ale Jezus brał je z powagą na kolana”

„W czasie wojny mamy wrogów. Ale w normalnym codziennym zwykłym życiu, czy my sami sobie nie tworzymy nieprzyjaciół przez tysiące naszych wad, jak urazy, zazdrości, pycha…”

„Gdyby starczyło wiedzieć
byłaby tylko nauka”

„Żebym był ścieżką jak życie drobną, schyloną jak kłosy, przez którą przebiegł Jezus nieśmiały i bosy.”

„Jeśli myślisz tylko o swoim znaczeniu – nie żyjesz miłością.”