Jan Poźniak cytaty

„Jan Poźniak był człowiekiem niegadatliwym, życzliwym, pozbawionym żądzy sławy. „Biełaruską Krynicę” i całą pracę w BChD-BZL ciągnął jak wół, był dobrym organizatorem, taktykiem i przewidującym politykiem. Organizując pracę niby pozostawał z boku, nie „kipiał” i nie „szumiał”, a sprawa szła. Był głęboko wierzącym katolikiem. Miał wytrzymałość i cierpliwość, bo ofiarnie kochał swoją Ojczyznę i znieważany, zniewolony białoruski lud.”

Jan Poźniak

„Jan Poźniak to jeden z jeden z najbardziej głębokich, skutecznych liderów i organizatorów białoruskiej działalności narodowo-wyzwoleńczej, społecznej i oświatowej na Zachodniej Białorusi. Stał na czele nie tylko kierunku, nie tylko organizacji, ale całego nurtu w białoruskim ruchu, który okazał się najbardziej odporny życiowo i nie patrząc na nieustające represje polskich władz, przetrwał do końca panowania Polski na zachodniobiałoruskich ziemiach.”

Jan Poźniak

„Co się stało z nim potem, dokładnie nie wiadomo. Według jednych danych, zastrzelili go sami Niemcy, według innych – Jana Poźniaka już po wojnie złowili pracownicy NKWD i bez zbędnych rozmów za wieloletnią działalność antyradziecką postawili pod ścianą.”

Jan Poźniak

Paszkwile

„No więc raz białoruscy dziennikarze zainteresowali się przyczynami takiej wściekłej rusofobii Pazniaka. Rezultaty ich dochodzenia okazały się szokujące! Okazuje się, że jego dziadziuś, Jan Poźniak, jeszcze przed wojną był członkiem narodowo-socjalistycznej partii Białorusi. Była taka profaszystowska grupka emigrantów-nacjonalistów, która się okopała w latach 30. w hitlerowskim Berlinie. Jan Poźniak liczył się tam redaktorem naczelnym partyjnej gazety „Białoruski Świt”, gdzie publikowane były artykuliki o niepełnowartościowości Rosjan, którzy barbarzyńsko poniżyli „Białorusinów-Aryjczyków”, o konieczności zniszczenia „Żydów-komunistów” (…) Ciekawe, że potem te myśli, po prawie 50 latach, prawie słowo w słowo powtórzył wnuk Jana Poźniaka.”

Jan Poźniak

Paszkwile

„Obraz dziadka Jana (Jasia, jak nazywała go babcia) wyobrażałem sobie od dzieciństwa. Wydawał mi się świętym. Przez całe życie nie słyszałem, by ktoś rzucił kamieniem w ten obraz. Zabójcy milczeli, żeby nie wyjawić swojej zbrodni. I oto przyszedł czas, i zapienili się następcy zabójców. Myślą, że nie odpowiedzą za twoją śmierć, dziadku Jasiu. No i pienią się przecież na mnie, choć i wspominają twoje imię. Jacy oni podobni do tamtych, jak podobni… Podobni do szczegółów.”

Jan Poźniak