Jacek Kaczmarski: Na czasie cytaty (strona 2)

„O ile wiem, poszło o miłość. Było tak. Dziadek chciał czy mógł załatwić mamie studia w Paryżu, ale mama pojechała za tatą najpierw do Leningradu, potem do Kijowa. A ponieważ był to koniec stalinizmu, rok 1955, 1956, zobaczyli na własne oczy, jak wygląda ten wymarzony ustrój, jak funkcjonuje. I – jak to się mówi – łuski spadły im z oczu. Tam też zostałem spłodzony, a dokładnie, podczas burzy na Morzu Czarnym, podczas wycieczki rodziców statkiem „Rossija””

„Staram się być wierny jednej zasadzie: komponując muzykę, opieram się na wzorcach klasycznych. Nie stosuję standardów jazzowych, bluesowych, rockowych czy popowych. Chyba że ma to czemuś służyć. Ale to zdarza się rzadko.”

„Słowa palą, więc pali się słowa:
Nikt o treści popiołów nie pyta.”

„W przedszkolu naszym nie jest źle!
(Szczególnie, gdy się śpi!)”

„Człowiek zagładę nosi w duszy
Wystarczy go przerazić.”

„Już nie chcę, nie mogę, niech strzela, niech strzela,
Już dalej nie dotrę, no, zabij, psia mać!
Gdy umrę, przestanę nareszcie umierać
Przestanę się ruszać, przestanę się bać!”

„Piosenka pożegnania –
Piosenką jest utraty;
Żegnałem ludzi i zdania –
Traciłem całe światy.
I nic nie pozostało
Prócz tego, co nucicie!
To wcale nie jest mało
Tak – żegnać – całe życie.”

„Ulepiliśmy bałwana w czarnych okularach,
Obsikaliśmy go z rana i stanęli w parach.
Baczność! Spocznij! Mówi do nas dziś Generał Straszak!
Wrona orła nie pokona, wiosna będzie nasza.”

„Wasza Wysokość ma ostatnią mapę kraju!
Woła Naczelnik i królowi – bęc do stóp!
– Napiera wróg, a na nią w sztabie tam czekają!
Bez niej – masakra i dla wszystkich wspólny grób!

– Ostatniej mapy nie dam kłuć chorągiewkami,
Co oznaczają wojska, których nie mam już!
Rzekł król i Polskę zwinął w rulon, a pergamin
Jak muszla schował w sobie szum Jej obu mórz.”

„Komu w głowie błędny rycerz i naiwny wasal,
Nawet dzieci baśń obśmieją; przetrwać – pierwsza rzecz!
Jeśli złapie ktoś zarazę niedzisiejszych zasad –
Krwi utoczą mu lekarze: lecz się z marzeń, lecz!”

„Skąd-by-kolwiek wracali, bijmy Rosjanom czołem,
Póki ten odwrót – powrotu – nie znaczy.”

„Pamiętamy, co było
Więc wiemy – co będzie.”

„Każdy na jakimś instrumencie gra,
Choć nie każdego oklaskuje się rzęsiście.”

„Ta Terra Felix, Sarmatia warta
Wiecznych podróży, pióra i lutni
Istnieje przecież – wsparta na barkach
Bóstwa o rysach okrutnych.”

„Jeśli kochasz swoją budę,
To pokochaj łańcuch swój!
Śmierdzi gnojem twój ogródek?
– Przecież to twój własny gnój!”

„Im mniej cię co dzień, miodzie –
Tym mi smakujesz słodziej”

„Więc cóż jest piękno? Wód słoneczne bryzgi?
Diament w popiołach? Pamięć? Doskonałość?
Gdyby to tylko – byłoby za mało! –
Dusza, rozpięta raz na Krzyżu Myśli
– Wyrazi – Całość!”

„Nie dla wiwatów człowiekowi dłonie
Nie dla nagrody przykazania boże”

„Tak zbrojni w moce na które nie ma lekarstwa
Stawiamy nadal i obalamy mocarstwa”