Erich Fritz Emil Mielke – niemiecki polityk i funkcjonariusz komunistyczny. Członek Komunistycznej Partii Niemiec od 1925. W latach 1957–1989 był Ministrem Bezpieczeństwa NRD i stał na czele wschodnioniemieckiej służby bezpieczeństwa Stasi.
Urodził się w rodzinie robotniczej leśnika i szwaczki. Po ukończeniu szkoły podstawowej i gimnazjum podjął pracę handlowego ekspedytora. Jednocześnie był redaktorem komunistycznej gazety Die Rote Fahne. Od 1921 działał w komunistycznej organizacji młodzieżowej, a od 1925 – w Komunistycznej Partii Niemiec.
W 1930 został po raz pierwszy aresztowany za udział w nielegalnej manifestacji. W 1931 w czasie demonstracji w Berlinie brał udział w zabójstwie dwóch policjantów – uciekając przed aresztowaniem wyjechał najpierw do Belgii, a stamtąd, w 1932, do Moskwy, gdzie studiował w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej w Moskwie.
Od września 1936 do marca 1939 brał udział w wojnie domowej w Hiszpanii. Po jej zakończeniu ukrywał się na terenie Francji.
W 1943 został przymusowo wcielony do Organizacji Todt. Po zajęciu Berlina przez wojska radzieckie w 1945 podjął służbę jako inspektor policyjny, rozpoczynając karierę polityczno-wywiadowczą. Jeden z głównych twórców oraz wieloletni szef służby bezpieczeństwa w NRD – Stasi. Pod jego rządami aparat bezpieczeństwa stale się rozrastał, stopniowo obejmując swą kontrolą wszystkie dziedziny życia społecznego. Inwigilacji poddany został cały naród, nie wyłączając członków rządzącej partii, a nawet osób zajmujących czołowe funkcje w państwie. W tym celu utworzono specjalne tajne archiwum, któremu nadano kryptonim „Czerwony goździk”. „Towarzysze, my musimy wszystko wiedzieć” – była to maksyma szefa służby bezpieczeństwa. Z racji sprawowanych funkcji był „skoszarowany” w partyjno-rządowych osiedlach kierownictwa NRD – początkowo wokół Majakowskiring w Berlinie-Pankow, następnie na Osiedlu Leśnym pod Bernau.
7 listopada 1989, wraz z podaniem do dymisji całego rządu przez premiera Willy’ego Stopha, ustąpił z urzędu. 3 grudnia 1989 wykluczony z Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec . 7 grudnia 1989 został tymczasowo aresztowany pod zarzutem m.in. działania sprzecznego z konstytucją. Później dołączono kolejne zarzuty – przestępstw przeciwko ludzkości oraz pogwałcenia prawa .
W 1993 skazany na karę 6 lat więzienia – nie za represje, którym poddawał własny naród, ale za zabójstwo dwóch policjantów z czasów Republiki Weimarskiej. Wyszedł na wolność po odbyciu dwóch trzecich kary.
Pochowany na Cmentarzu Centralnym Friedrichsfelde w Berlinie.
Wikipedia
31 sierpnia 1980.
Źródło: Bartosz T. Wieliński, Zdławić „Solidarność”, „Ale Historia”, w: „Gazeta Wyborcza”, 9 grudnia 2013.
