Elias Canetti: Na czasie cytaty (strona 2)

„Najtrudniej jest odkrywać wciąż na nowo to, co i tak już wiemy.”

„Trzeba umieć dawać nawet bez powodu, w przeciwnym bowiem razie traci się wprawę w dawaniu.”

„Pierwszy rezultat przystosowania się do innych – stajemy się nudni.”

„Kto dziś mówi kochajcie się, wie, że niewiele czasu zostało na miłość.”

„Jak długo na Ziemi są jeszcze jacyś ludzie, którzy nie mają żadnej władzy, nie tracę nadziei.”

„Jak to łatwo powiedzieć: odnaleźć samego siebie. Ale gdy stanie się to naprawdę, jakże bardzo jesteśmy przerażeni.”

„Ile pochlebstw potrzebuje człowiek, aby stać się lepszym? Mówi mu się, jaki mógłby być, i już znajduje w sobie upodobanie.”

„Filozofem może być również ten, dla którego ludzie są równie ważni jak myśli.”

„Każdy stary człowiek myśli o sobie jak o sumie udanych podstępów. Każdy młody człowiek widzi w sobie początek świata.”

„Historia pogardza tymi, których kocha.”

„Kolejność poznawania rzeczy stanowi ostatecznie o indywidualności człowieka.”

„W słońcu ludzie wyglądają tak, jakby zasługiwali na to, aby żyć. W deszczu zaś wyglądają, jakby to, co najgorsze mieli jeszcze przed sobą.”

„Człowiek, który zdobył powodzenie, słyszy już tylko oklaski. Na wszystko inne jest głuchy.”

„Postęp ma swoje niedogodności, od czasu do czasu wybucha.”

„Mądrość człowieka zależy od równowagi między wiedzą a niewiedzą. Wiedza nie powinna zubażać niewiedzy. Wraz z każdą odpowiedzią powinno budzić się pytanie, odległe i pozornie z nią nie związane, które dotąd drzemało skulone. Ten, kto ma wiele odpowiedzi, powinien mieć jeszcze więcej pytań.”

„Każde wymówione słowo jest nieprawdziwe. Każde napisane słowo jest nieprawdziwe. Każde słowo jest nieprawdziwe. Lecz cóż istnieje bez słów?”

„Niepojęte jest zarozumialstwo, z którym decydujemy o tym, co nas obchodzi, a co nie.”

„Jak wiele musimy powiedzieć, by nas słyszano w chwili, gdy milczymy.”

„Każdy język ma swój specyficzny rodzaj milczenia.”